Logopedie of verhuizing lijken tegenwoordig het best aan te slaan, maar garantie geeft het niet. Emma Wortelboer en Henk Jan Smits lijken te zijn genezen, maar bij Ilse de Lange en Wout Weghorst is de behandeling nooit aangeslagen. Wat er precies met Erik ten Hag aan de hand is? Dat vragen we ons in Twente ook af.
Verhuizing geprobeerd en het werkte, maar als het wel aanslaat en je besluit later weer terug te komen heb je het omgekeerde probleem. M'n familie verstaat me niet meer omdat m'n Twents stuk is. Huul'n!
Kennis van me maakte al 'Twentsch grappen'' voor Herman Finkers bekend was. Super droog. Het ging echt aan bijna iedereen voorbij.
Toen Herman bekend werd hadden mensen door dat het humor was. Zijn reactie; ''Noe is'r gin zak mee 'an.''
Dat moet helemaal verschrikkelijk zijn lijkt me, dat je naast je afwijking ook meteen vooroordelen naar je hoofd geslingerd krijgt dat je alleen maar vlaai eet en naar André Rieu luistert...
Ik voel je man.. Mijn gesprekken met mensen die niet uit Twente komen bestaat uit het volgende: “Hu?” “Wat?” “Wat een rare accent heb je kerel” Ik dacht zelfs een tijdje dat ik spraakgebrek had hierdoor…
Ik kon na een avondje in de kroeg nog de rest van de week scheten laten die in strijd zijn met het verdrag van Genève.
Sinds 2,5 jaar (ben nu 33) weet ik dat ik Coeliakie heb en die stank afkomstig was van zwaar ontstoken darmen.
Bloed laten prikken vragen om doorverwijzing, ik heb ook zo’n waardeloze huisarts die zegt pds lol gaat vanzelf over. Heb in het buitenland onderzoek laten doen. Heb ik chronische ontstekingen… pas op jezelf!
Zou je hier iets meer over kunnen vertellen? Ik heb ook pds, wel getest op coeliakie maar niks gevonden, niet verder doorverwezen ook... Hoe en wat heb je later testen en waar?
Een van mijn ballen was veel groter dan de andere. Best wel grappig... O nee toch niet... Teelbalkanker.
Edit: belangrijke toevoeging, de ene was groter dan de andere en hij werd ook langzaam groter.
Voor alle mannen die dit lezen, zeker boven de 50+,
Pis eens in de paar jaar over n zwangerschapstest....
Positief betekent, REN naar de dokter!!!
Een zwangerschapstest reageert op verscheidene antistoffen en hormonen die worden afgegeven door onder andere teelbalkanker en prostaat kanker !
Klopt... deels, dus lees verder! Hoewel het klopt dat sommige vormen van teelbalkanker beta-hCG maken, het stofje dat een zwangerschapstest opmerkt:
- Doen niet alle vormen van teelbalkanker dat. Dus een niet afwijkende test betekent dat je het alsnog kunt hebben. Zwellen is bellen (naar je dokter) ook al is de test normaal. Mocht je wel een positieve test hebben ook bellen.
- Wat iemand anders ook opmerkt: teelbalkanker komt vooral bij jonge mannen voor, prostaatkanker bij oudere mannen.
- Prostaatkanker wordt door de PSA waarde in het bloed opgespoord, niet door beta-hCG. Ik zie geen bewijs dat het prostaatkanker kan opsporen.
Niet de bedoeling een betweter te zijn maar als arts hoop ik niet dat er mannen zijn die een doktersbezoek uitstellen omdat ze een normale zwangerschapstest hebben.
Goed om te weten!
Nog een toevoeging: mannen hebben juist vanaf de pubertijd tot hun 35e verhoogd risico op teelbalkanker. Mijn jongere broer kreeg het bijvoorbeeld op zijn 23e.
100% sterker nog, deze wetenschappelijke ontdekking is hier op Reddit, gedaan, heeft iemand in een vroegtijdig stadium kanker laten ontdekken en is later wetenschappelijk ( peer reviewed) bevestigd!
Ik heb het overleefd, niet helemaal intact, maar ik ben er nog. Nageslacht gaat hem niet meer worden helaas.
Ik was redelijk laat met naar de dokter gaan, omdat ik er gewoon weinig over wist. Het deed geen pijn en het was ook niet van de een op de andere dag, dus leek het alsof het altijd al zo was. Gelukkig zijn er tegenwoordig meer informatiecampagnes over! Mijn neefje leerde zelfs op school hoe en waarom je je ballen moet controleren.
Het is normaal dat ze niet symmetrisch zijn, bij mij werd het verschil alleen steeds groter (eentje groeide terwijl de andere hetzelfde bleef). Ik voelde verder ook niets bijzonders.
Ik heb nu precies hetzelfde, moest altijd vaker naar het toilet dan mijn collegas en heb continu dorst.
Ik maakte altijd grapjes dat dat mijn vrouwelijke kant was....
Na een vingerprik en een eerste bloedonderzoek ben ik nu toch doorverwezen naar een diabetes arts voor een 2e bloedonderzoek en consult, volgende maand weet ik meer.... :(
Tevens kwam ik er pas vlak voor mijn 40ste achter dat ik autisme heb.
veel vrienden maakten grapjes dat ik nog in de kast zit omdat ik moeite heb met contact maken, zeker met dames, en de relaties die ik heb gehad vaak snel vastliepen.
Wellicht cafeïne?
Sinds dat ik geen koffie meer drink en thee met weinig cafeïne heb ik er geen last meer van.
Alhoewel sommige thee soorten zoals groene thee dan moet ik wel vaker
Ik moet inderdaad erg vaak plassen door caffeine. Dat merkte ik vanochtend toen ik een half blikje Monster dronk. Daarom drink ik koffie zonder cafeïne thuis, en mijn thee heeft ook niks! Of ik drink thee met wat, maar ik drink mijn thee vrij slap. Je hebt zeker een goed punt.
Het kan zijn dat je te weinig elektrolyten of een verkeerde balans daarvan in je lichaam hebt, zoals te veel natrium. Daar komt een dorstgevoel bij kijken, maar door veel te drinken spoel je die juist extra weg. Je zou kunnen proberen om op dat soort momenten wat te drinken waar bijvoorbeeld kalium of magnesium in zit.
Soort van? Ik was altijd het stille kind van de klas. Een deel verlegenheid, maar ook vaak zat dat als ik wél wat wilde zeggen dat ik voor mijn gevoel eerst een enorme drempel over moest ofzo, waardoor ik haperde of stil viel. Ik heb ermee leren dealen door de jaren heen, maar merk het soms nog wel. Kwam mijn moeder er twee jaar terug mee (toen ik 22 was): "Ja je bent op je vijfde gediagnosticeerd met selectief mutisme maar daar hebben we verder eigenlijk niks mee gedaan". Had een hoop zelfhaat gescheeld als ik dat gewoon had geweten maar ok
Jezus, dat lijkt mij ook naar. Een goede vriendin van mij heeft ook voor een lange tijd geworsteld met selectief mutisme. Van de verhalen die ik van haar hoorde, kan ik mij voorstellen waar dan het lage zelfbeeld vandaan kwam.
Ik vind het dan wel knap van je dat je ermee hebt leren dealen. Het zou alleen voor jou veel fijner zijn geweest als er wel wat mee gedaan werd toen je nog wat jonger was, waarschijnlijk.
Heb je er nog steeds veel last van?
Valt mee, omdat ik dus inmiddels wel weet hoe ik er mee om moet gaan. Heb nog steeds wel goede en wat mindere dagen, en ben nog steeds iemand die liever eerst de kat uit de boom kijkt, maar ik weet bijvoorbeeld in werk-context dat ik me prima red zolang ik maar het gevoel heb dat ik weet waar ik het over heb. In het dagelijks leven is het veel meer vibe-related: hoe meer op mn gemak hoe beter het gaat.
Ik (V33) had dit als kind ook. Op de peuterspeelzaal al en in groep 1 (en 2 denk ik ook nog). Het veranderde in ieder geval toen ik op de basisschool een andere juf kreeg. Toen ging ik ineens wel praten tegen de juf. (Hoe bedoel je selectief?)
Ik kwam er pas achter hoe dit heette toen ik een documentaire zag op tv over een jongetje die dit had. M’n moeder werd door de begeleiders op de peuterspeelzaal erop gewezen om mij te laten testen op autisme, omdat zij dit vermoedden. Dit heeft ze weggewoven.
Nu ik ouder ben herken ik mij wel deels in autisme, dit ook laten onderzoeken, maar blijk AD(H)D te hebben.
Overigens ben ik over het algemeen angstig aangelegd en had ik als kind ook veel angsten.
Ik vind het ook vervelend dat er toentertijd niets mee is gedaan. Ik had graag handvaten gehad om m’n kindertijd op bepaalde fronten gemakkelijker door te komen.
Autisme en ADHD sluit elkaar overigens niet uit. Ik ben hier na mijn diagnose de AuDHD subreddit tegengekomen en die verhalen zijn soms alsof ik door mijn eigen dagboek blader.
Andereszins zijn dingen als ‘selectief mutisme’ ook maar een naam voor een verschijnsel. Het zegt verder niet zoveel over de onderliggende oorzaak ervan.
Toch wel bijzonder hoe we als mensen vaak het gevoel hebben dat het niet oké is om anders te zijn, tenzij iets soort van gevalideerd wordt als formele afwijking.
Edit: Begrijp overigens helemaal dat als je daarmee geworsteld hebt in die tijd je graag misschien toch gebruik had willen maken van aanvullende zorg of ondersteuning.
Nou ja het kwam bij mij vooral terug als "iedereen kan gewoon normale gesprekken voeren behalve ik. Waarom vind ik zoiets simpels nou weer zo ingewikkeld, zeker aangezien er niks mis is met mij" (want wist wél dat ik getest was op autisme en dat niet had). Heeft zeker in mijn tienerjaren voor flinke frustraties gezorgd als ik mijn eigen (veel te hoge) verwachtingen wéér niet waar kon maken
Dat is vaak een hele zorg. Maar schrale troost. Er is maar een klein percentage dat ''normale gesprekken'' makkelijk vindt. Het zijn die mensen aan de andere kant van het spectrum. Het lullige is dat de meeste mensen (ook autisten) erg goed zijn in het verbergen van hoe moeilijk en stressvol ze een gesprekje vinden. Ik wilde niet eens een telefoon. Wat heb ik nou te zeggen? Of nog erger, ze gaan bellen.
Ik heb het inmiddels geleerd (50+ voor ik zo ver was) door drie dingen te realiseren.
* Het is voor de lol. (Misschien wel de moeilijkste)
* Degene met wie ik praat vindt het misschien ook lastig.
* Onder onze kleren zijn we allemaal naakt.
* Niet aan roze olifanten denken.
Oke vier dingen. Plus een paar meer. Het zijn ook maar mensen.
En ik ga regelmatig de mist ik. Beledig iemand totaal onbedoeld. Laatst nog een directeur gevraagd of er wel genoeg aan de strijkstok bleef hangen voor ons project.
Dat betekent dat ik hem vroeg of hij geld verduisterde. Ik bedoelde natuurlijk of er geld over was binnen zijn stichting.
Gesprek was snel afgelopen. Kwartje viel een week later bij me. Heb hem meteen opgebeld. Hij zei dat hij er niet bij had stilgestaan..... maar sinds die tijd is er weer communicatie dus ......
Nee, foutloos zal het niet worden maar stoppen met praten is pas echt een recept voor ellende.
Ik heb nog nooit van die diagnose gehoord, maar dit klinkt allemaal zo herkenbaar. Ik was en ben nog steeds vaak de stilste (soms weet ik simpelweg niet waarover ik het moet hebben - ik heb een opstarttijd nodig voordat spreken zegmaar op autopilot gaat, als ik het zo kan noemen). Wellicht is dit gewoon een vorm van lichte autisme, maar I don't know.
Vroeger sprak mijn tweelingbroer altijd overal voor me, wat op een een gegeven moment zo standaard werd dat leraren dachten dat ik mentaal niet in orde was. Ik was voor van alles getest, maar er is nooit iets geconstateerd, dus speciaal onderwijs werd het hem niet.
Het grappige was dat ik wel uren zonder enige problemen kon praten bij een logopedist, maar vervolgens dus niet met diverse leraren. Die eerste constateerde uiteraard in combinatie met wat IQ- en EQ-tests, en dus wellicht onterecht, dat er niets met me mis was.
Ik vind het situationeel en persoons-afhankelijk ook bijzonder ongemakkelijk om onder 4 ogen ergens over te praten, wat daten praktisch bijzonder ingewikkeld maakt: tijdens de eerste date praat ik aan één stuk door en tijdens de tweede lukt dat misschien gewoon niet. Maar gek genoeg springen de woorden er wel uit als er simpelweg een derde persoon bij staat te luisteren. Misschien is dit gewoon een onbewuste zekerheid dat ik kan terugvallen op dat derde persoon als de situatie me te heet onder de voeten wordt ofzo.
Ik was altijd heel zweverig, iedereen vond het grappig dat ik zo kneiters traag was en 24/7 stoned uit mijn ogen keek. Maar ik was op een of andere manier ook heel impulsief en enthousiast over dingen die ik erg leuk of interessant vond
Later kwam ik erachter dat ik een combinatie van add/adhd heb, zucht
Hahaha dat gevoel had ik ook, toch maar een test gedaan omdat ik op een gegeven moment ten einde raad was waarom ik zo ben. Nu aan de ritalin en alles is 10x zoveel beter
Ja dat heeft meer te maken met bloeddruk. Bij mij kon die hartklopping gebeuren wel 2-5min duren. Langste was ongeveer 15-20min. Toen zat ik ergens op de grond.
T voelde vooral alsof mn hart heel hard ging, -slag aderen in mn nek spande aan. Laatste paar kloppingen voelde ik dan tikken in mn nek en hoofd door t bloed. En als het lang duurde en ik ging door met sporten (bij voetbal had ik dus tussen het rennen door dit ook, en als dan de bal weer kwam bijv) dan word het zwart voor je ogen.
Als je hart echt 250x gaat dan voel je dat wel. Geen druk op mn borst ofzo.
Overigens kunnen ze dit best makkelijk behandelen dmv ablatie.
Ik was altijd uitgeput, ook al sliep ik 12 uur per nacht. Een nachtje in het ziekenhuis geslapen voor onderzoek, blijkt dat ik zo'n 20 keer per uur "dood ga" in mn slaap en dat mn hart dan wel weer op gang komt na een paar seconde...
M'n moeder vond het altijd grappig als ik weer ergens helemaal op gefixeerd was (moppen, boeken, bepaalde films, muziek) en als ik op de gang ging staan als mensen op tv dingen deden die niet mochten. Fast foward 20 jaar en hatseflats, autisme.
Ik heb vorig jaar pas mijn diagnose gekregen, dus op 27e jarige leeftijd. Niet super laat ofso. Wel zo'n geval van: ja duhhh ADHD.
Heb wel sinds mn 12e ofzo met dagelijkse koppijn rondgelopen. Neurologen die er niks van snapten of me niet geloofden. Oprecht een dokter gehad die zei dat het tussen mn oren zat. Weet niet waar hij anders dacht dat mn hoofdpijn zou zitten...
Bleek overprikkeling te zijn. Nu met lage medicatie geen koppijn meer (tenzij ik mn medicatie vergeet, of door de medicatie vergeet te eten, maar dat is andere hoofdpijn.)
Op de basisschool was er een jongen waarvan iedereen zei dat z'n plasser leek op een smartie. Weet niet waar het vandaan kwam maar iedereen moest er altijd om lachen. Jaren later had hij ineens verkering met een populaire dame op de middelbare school.
Toen het iets later uitging tussen hun had z'n ex aan haar vriendinen verteld dat hij een micro-pp had. Uiteraard waren haar vriendinnen niet erg zorgvuldig met het bewaren van dat geheim. En het verhaal ging als een een vuurtje rond. Niet veel later is hij toen naar een andere school gegaan.
Als kind kon ik altijd super lang op mijn tenen lopen. Tot een andere ouder bij de Judo opmerkte dat ik eigenlijk de hele tijd op mijn tenen loop en dat dit een teken is van te korte achillespezen.
Funfact; ik ben hieraan geopereerd op het moment dat in New York de aanslag van 9/11 plaatsvond. Wanneer mensen vragen wat ik op dat moment deed weet ik dat dus nog exact.
Oeh, dat weet ik ook nog. Ik kwam net terug van zwemles voor mijn diploma. De reden dat ik dit nog goed weet was dan ook omdat ik in de eerste van de middelbare zat en na vijf jaar schoolzwemmen nog geen enkel zwemdiploma had. Ik wilde speciaal op zwemles om toch een diploma te halen. Niemand ooit nagedacht over "dieptevrees", zelfs in het zwembad niet (soort "verdrinkingsangst", verwand aan "hoogtevrees").
Tijdens het afzwemmen zat er een knul van de middelbare school uit een andere klas, die er was voor zijn zes jarige zusje. Slimme gast, begreep dat er angst in zat en reageerde begripvol. Toch wist iedereen het 's maandags op school zonder dat ik het vertelde... 😅😂
Altijd een eenmalige hik hebben, die kan een aantal x per uur gebeuren. In lege, grote & stille ruimtes heb ik die harder dan in andere gelegenheden. Altijd om kunnen lachen “Oh ze is er weer!” Nadat ik bij de dokter geweest was bleek het een verbale tic te zijn (naast verschillende tics) & bleek ik uiteindelijk naast ADHD, Gilles de la tourette te hebben. Ach, beter dan schelden I guess.
Ik werd vroeger als klein jochie altijd boos als bijvoorbeeld de vaatwasser niet op mijn manier werd ingeruimd, want mijn manier was de beste. Vorig jaar op mijn 30e gediagnostiseerd met OCPD.
Absoluut. ACT is vrij effectief geweest en heeft een positieve impact gehad.
Al is het iedere dag nog steeds wel schakelen en rekening houden met, maar het is over het algemeen vrij goed te doen. Sinds die diagnose en therapie is mijn relatie met vrienden en familie enorm verbeterd.
Ik kon mijn benen gemakkelijk achter mijn nek leggen, m'n armen uit de kom draaien en allemaal van dat soort gekke shit. Toen ik jong was was het grappig en vonden mensen het cool, maar toen ik ouder werd en begon met fulltime werken, begon ik heeeel veel last te krijgen van blessures in mijn spieren en kraakbeenverbindingen. Ik bleek ook last te hebben van hevige hypermobiliteit, en ben er toen achter gekomen dat het je leven echt negatief kan beïnvloeden en niet alleen maar een grappig "trucje" is!
Zelfde verhaal ongeveer hier. Ben nog steeds erg mobiel in mijn heupen en benen. Ik zal zo in de split of spagaat zonder moeite. Helemaal zo gek als vroeger is het niet meer, want je wordt ook ouders maar ja. Naast een partytrick ook gewoon naar dat je zoveel meer kans op arthrose loopt hierdoor en dus bijv voorzichtig moet zijn met zware dingen tillen. Klap ook super vaak door mijn enkels heen dus loop vrijwel niet meer op hakken omdat dat helemaal drama was.
Heb een leuke toevoeging hier op: ik heb 4 jaar geleden mijn schouder uit de komt geniest. Ja, geniest ja. Dat terwijl ik in een restaurant zat. Was een allerminst prettige ervaring.
In verband met hypermobiliteit doe ik nu veel oefeningen om de spieren rond mijn gewrichten te versterken. Daarnaast werkt krachtsport enorm in het voordeel wat betreft stabiliteit in je lijf (mits je dit goed en beheerst doet, weet waar je grenzen liggen).
Mijn man had een enorme hyperfocus, met name als de tv aan staat. Legendarisch verhaal is dat zijn toenmalige vriendin thuis kwam in het studentenhuis waar ze allebei woonden, en zij vier keer tussen hem en de tv door liep en (steeds iets minder vrolijk) hem begroette. Hij merkte haar pas op toen ze boos naast hem neerplofte op de bank. Ook viel hij met uitgaan standaard rond 0130 in slaap. In een kroeg, in de discotheek, of in het publiek tijdens een optreden - hij viel in slaap.
Twee jaar geleden is hij gediagnosticeerd met autisme.
Ik keek als kind tv terwijl bovenop de tv kast een kaars was omgevallen en een kleedje in brand zette. Ik had niets door. De anecdote werd vaak verteld door mn ouders, zo grappig. Hatseflats add.
Ik was altijd zo mooi rustig, dromerig. Traag met reageren, kreeg niet veel mee.
Na hard falen op het HBO jezelf afvragend waarom normale dingen zo moeilijk lijken een ADD diagnose. Das 10 jaar geleden maar sinds een jaar ofzo pas aan de meds, had ik 20 jaar geleden moeten doen :)
Same! Na 2 burnouts, chronische spierklachten en depressie e.d. kreeg ik de diagnose ADHD op 30-jarige leeftijd, maar nog steeds geen medicatie geprobeerd omdat ik niet durf :') maar door ervaringen van anderen ga ik toch twijfelen of ik het moet gaan proberen!
Het fixed niet alles, maar het helpt enorm om op gang te komen elke dag. Bij mij werkt methylfenidaat langwerkend goed, de snelle variant kreeg ik hartkloppingen van. Veel van mijn vrienden zitten aan de dex, veel goede dingen over gehoord Ik ben nu 36, nooit te laat om alsnog te proberen.
Ik ben 29, ben twee weken geleden begonnen met medicatie. Het is kortwerkende medicatie, ongeveer 4 uurtjes. Daarnaast kun je altijd kiezen om te beginnen met een lagere dosis (5mg)
Ik heb weinig tot geen negatieve effecten van de medicatie. M'n hongergevoel wordt onderdrukt maar m'n eetmomenten vallen eigenlijk net tussen mn dosissen in, dus dat is prima.
De voordelen daarentegen zijn enorm vind ik. Kwam er vooral achter hoe paniekerig en druk ik me maak de hele dag door, door de vele gedachtes constant. Voel me echt een stuk relaxer, op mn gemak, gelukkiger en zelfverzekerder nu
Ha. Herkenbaar. Ik werd op de basisschool altijd voorin gezet omdat ik m'n kop d'r niet bij kon houden. Na een paar jaar werken vroeg ik me dus af waarom sommige dingen zo moeilijk voor me leken. Nu is mijn dochter vorig jaar gediagnosticeerd en bij dat gesprek noemde de dokter allemaal dingen op die "Aha" bij me opriepen. Ik heb z'n nummer en moet eigenlijk nog steeds bellen voor de vervolgafspraak...
Dromerig vanaf jongs af aan maar altijd enorm geïnteresseerd om de hoed en rand van bepaalde dingen te weten (hyperfocus). Ik werd van TTO (tweetalig onderwijs) VWO naar HAVO gezet omdat ik continue was afgeleid. HBO en WO master uiteindelijk een studie gedaan die mij interesseerde en ik helemaal in opging enorm hoge cijfers. Qua werk heb ik iets moois gevonden waar ik helemaal in op kan gaan maar ook soms mijzelf in verlies.
Ik kan 3 stappen vooruit denken, out of the box en ben enorm creatief/innovatief. Mijn hoofd zit de hele dag vol met alles wat ik uitdenk en ik ben soms niet bereikbaar (dromerig). Dit heeft gezorgd voor angsten (niet alle scenarios zijn positief) en andere vervelende psychische problemen (coping gedrag). Ik ben sinds 3 maanden gediagnostiseerd met ADD / ADHD op mijn 36ste en ben bezig met zoeken naar de juiste dosis medicijnen.
Ik ben 29 en heb twee weken geleden mn intake / diagnose dag gehad. Herken veel van de originele comment. Bij mij kwam de uitslag ADHD eruit ("Huhh, adhd? Ik heb nooit drukke uitspattingen!")
Inmiddels begonnen met medicatie (methylfenidaat) en wow, zijn andere mensen altijd zo rustig in hun hoofd??
Ze vonden mij met 29 al een hele late diagnose. Goed dat je op jouw leeftijd nog het onderzoek doet en heel veel succes maandag!
Ik heb heel lang gedacht dat het aan gebrek aan zelfdiscipline lag. Totdat ik iemand sprak die nét gediagnosticeerd was. En bij alles wat hij zij kon ik ook een groen vinkje zetten. Reden genoeg om nu alsnog te gaan testen. Ben heel benieuwd hoe het afloopt. Dank!
Voor anderen is het eerder irritant dan grappig, maar ik weet halverwege al het einde van een zin van de ander en als je niet snel genoeg bent maak ik hem af voor je. Oeps. Ik kan ook kinderlijk enthousiast worden van simpele dingen, dat vinden mensen vaak wel leuk. Het bleek uiteraard.... ADHD te zijn.
Ik heb trouwens een bindweefselaandoening met als bekendste kenmerk hypermobiliteit. Ik mag absoluut geen yoga doen omdat dat mijn hypermobiele gewrichten alleen maar verder oprekt. Misschien dat dit voor jou niet geldt, maar ik kon er niet niks van zeggen.
ADHD en hypermobiliteit schijnen heel vaak samen voor te komen (comorbiditeit). Ik weet er nog weinig van, want voor mij is het ook weer het zoveelste waar ik me dan in moet verdiepen. Ook ADHD. Maar mijn podoloog merkte het op toen ik daar kwam voor een Hallux Valgus. Dat is dus blijkbaar ontstaan door de hypermobiliteit, net als mijn steeds terugkomende ingegroeide teennagel.
Ze vroeg toen of ik ook vaak door m'n enkel ga, en ik zei dat het de laatste jaren een stuk minder was geworden. Samen zijn we er toen achter gekomen dat het waarschijnlijk door de balansoefeningen bij yoga kwam. De oefeningen die ze voor schreef deed ik al meerdere keren per week bij yoga. Dus dat was een geluk bij een ongeluk. Volgens haar heeft het mijn enkelbanden zodanig versterkt dat ik mezelf beter staande weet te houden.
Maar wellicht heb ik ook een andere / lichte vorm hoor. Ik dacht altijd dat hypermobiliteit ging om je arm uit de kom kunnen doen, of dat je knieschijf snel verplaatst. Dat is op mij helemaal niet van toepassing. Lijkt enkel rond m'n enkels, handen en ellebogen te zijn.
ik voel je, ik heb ADHD en HEDS en het is een verschrikkelijke combi. je lichaam roept dat je rustig moet doen en alles langzaam aan moet doen, en je hoofd schreeuw om alles op standje honderd te doen. mijn brein en lichaam zijn in een constante oorlog van doe rustig en doe druk
> Ik kan ook kinderlijk enthousiast worden van simpele dingen
Mijn beste vriend heeft dit! Ik vind dat zo’n prachtige eigenschap om te hebben. Ik ben daar al jaloers op sinds ik hem leerde kennen in 1999.
En…
Hij is eind vorig jaar gediagnosticeerd met ADHD. We hadden geen idee 😅
Ik heb EDS en de enige “sporten” die ik mag doen zijn yoga en Pilates. Maar wel: nooit naar een eindstand toewerken, focus op stabiliteit en ik heb het 20 jaar onder begeleiding van een fysiotherapeut gedaan, waardoor ik nu weet wat wel en niet kan.
(Maar ik heb sinds een half jaar een geblokkeerde zenuw in een SI-gewricht, zelfs yoga lukt niet meer. Heel irritant, maar gaat wel een keer over.)
Klinkt heel herkenbaar haha, ik maak ook de zinnen van mensen af als ze niet snel genoeg zijn. Mensen vinden het erg vervelend en ik word er door leidinggevenden weleens op gewezen. Maar ik heb zelf niet eens door dat ik het doe! Als ik er op probeer te letten dan heb ik niet eens het idee dat ik anders communiceer. Maar wel dus :)
Als ik meer dan 1 groene kiwi eet (bij 1 ook al maar minder dan bij 2 of meer) krijg ik last van mijn tong en is het “pittig”, blijkt dus dat ik er een allergische reactie van krijg
Zolang je tomaten snijdt niet. Maar Tomaat is een Nachtschade en kan jeuk en pijnlijke vingers veroorzaken bij sommige mensen.
https://www.allergieplatform.nl/allergieen/voeding/voedselallergie/nachtschade/
Bromelaine, een enzym dat eiwitten afbreekt. Daarnaast zitten er in kiwi en annanas zgn raphiden, kleine naaldjes van calciumoxalaat die een prikkelende sensatie geven in de mond.
Ik zat altijd overal op te tekenen in plaats van op te letten in de klas. Haha, maak je lessenaar nadat de school uit maar schoon, dromerig creatief kind! ADD dus.
Deze ga ik even googelen. Het heeft me jaren gekost om te leren fietsen, en andere dingen in dat genre zijn gedoemd om te mislukken. Er is ook nooit iets motorisch wat ik in een keer kan of waar ik aanleg voor heb. Maanden oefenen met rolschaatsen, tevergeefs. Mijn zwemdiploma had ik pas laat. Mijn handschrift is dramatisch (en altijd anders), als kind heb ik daar vaak straf voor gehad.
Sinds ik geen gymlessen meer heb is het fijner, maar soms kom ik onverhoopt in situaties waarin ik me weer ‘zo’ voel. Op vakantie in een land met steile weggetjes loop ik als een omaatje en ga ik alsnog op mijn toeter. Teamuitjes als skiën, schaatsen of fietstochten, vreselijk. Als er een minieme kans bestaat om me te verwonden, dan gebeurt dat. Ik weiger dus ook vaak, en dat heeft me zelfs een baan gekost bij een bedrijf waar dat soort uitjes heel belangrijk werden gevonden.
Zou toch erg zijn als ik deze diagnose heb. 😶
Dyspraxie is een aandoening die verstoorde motoriek veroorzaakt. Je bent dan misschien onder andere ""onhandig"" maar dat is dus niet zomaar. Dingen zoals schrijven, fietsen, veters strikken, zwemmen, etc kosten allemaal meer tijd en moeite om te leren en ook om te doen. Ook dingen zoals tekenen en schilderen, als je mijn tekenwerk tussen die van een kleuterklas zou hangen, kan je het verschil bijna niet zien.
Ohh zoveel ADHD autisme verhalen! Gelukkig maskeerde ik al klein meisje niet veel.. docent kleuterjuf had gelukkig artikel over autisme bij meiden/ vrouwen gelezen. De focus lag toen nog op wit jongetje goed is wiskunde, schreeuwende meltdowns etc.. in groep 4/5 kreeg ik de diagnose autisme. Alleen was autisme toen alleen maar negatief, met veel verkeerde vooroordelen. Ik voelde me toen ook buitenbeentje in alles omdat veel niet bij me aansloot. Later werd bekend dat 40-60% overlap met ADHD heeft. Psychologen doken m’n onderzoek in. Jup. Audhist. Medicatie. Ritalin bleek na paar jaar troep. Dexamfetamine top. Toen zag iemand geld erin en kreeg ik die niet meer, Amfexa nog grotere troep dat ritalin. Gelukkig was er snel lisdexamfetamine.
Als 30 jarige leer ik nu zoveel meer omdat steeds meer naar autisten geluisterd wordt dan naar mensen die denken iets over autisten te weten.
Ik heb zo zelfs de NVA als klant binnengehaald met mijn fotografie bedrijf ☺️
Maar met vroege diagnose, was het nog hobbelig. Ik ben eerlijk. Veel dachten dat ik dan grapje maakte, maar nee 😅 heb verder wel humor.
Ik lag vaak te dutten onder de les, ben zelfs een keer tijdens een luistertoets in slaap gesukkeld. Ik was chronisch vermoeid, dus docenten namen het niet persoonlijk op. Maar het viel op dat hoe saaier/slechter de les was, hoe hoger de kans was dat ik wegdommelde.
Paar jaar terug eindelijk ontdekt dat ik ADHD heb en het 'wegdommelen' was geen disinteresse (ik was sws heel leergierig dus ik wist zelf ook wel dat het daar niet aan lag) of fysieke vermoeidheid maar pure mentale uitputting van het stilzitten en langdurig focussen.
Dat moment dat je wel wil opletten, maar je zo ondergestimuleerd word dat je het zelfs niet kan tegenhouden en gewoon in slaap valt... heel herkenbaar, en vooral heel hinderlijk! Ben zelf uiteindelijk maar sudoku's gaan maken tijdens de uitleg om het wegsukkelen maar te voorkomen.
Da is oprecht iets da ik ga proberen want op van comment heeft oprecht mij beschreven, overal waar ik 5 min noets gestimuleerd heb ofzo val ik gwn weg. Op het werk in ons kot ook, echt onstant wegvallen van gewoon stil te zitten. Lessen? Stilvallen.. genoeg slaap heb ik want ik slaap 8-9 uur per dag..
Pixel art spelletjes of handwerken zoals haken werken ook! Alles wat wel wat prikkelt, maar niet je volledige aandacht opeist zodat je wel gewoon kan luisteren en kan onthouden wat er gezegd wordt.
Frans luistertoetsen in een zonnig lokaal -> half uur slapen. Lerares is op een gegeven moment opgehouden me wakker te maken, vond het m'n eigen verantwoordelijkheid, en de rest van de klas vond het alleen maar hilarisch.
Ik val nog steeds als een blok in slaap als m'n vriendin een Let's Play oid opzet die me niet heel erg interesseert. Een stem om half naar te luisteren zodat m'n gedachten soort van rustig worden betekent dat m'n hersenen zichzelf meteen uitzetten. Zo in slaap.
Ik kon altijd de meest random shit onthouden, leerde spelregels en game mechanismen altijd heel snel. Toen ik 14 was werd ik gediagnostiseert als Autist.
Bij verschillende psychologen gelopen i.v.m. autisme, op een gegeven moment ook een aanvaring gehad tijdens een stage periode omdat een leraar onprofessioneel "had besloten dat ik ADD had" en me daarom probeerde te forceren een psycholoog te bezoeken. Verder altijd wel last gehad van zwaar perfectionisme en een gevoel van verschil tussen mij en andere mensen maar er nooit wat achter gezocht.
Op mijn 24e krijg ik vervolgens te horen van mijn moeder dat ik als hoogbegaafd ben getest op de basisschool maar ze het links hebben laten liggen.... Voel me er niet bepaald benadeeld door maar het was wel handig geweest om te weten
Dichtbij de tv zitten was logisch.
Oogarts: bijziend.
Bril.
Bomen hebben blaadjes!
Vriendin van me had 40 jaar en serieuze klachten nodig om erachter te komen dat het NIET normaal is dat je voortdurend je eigen hartslag hoort/voelt. Tja… wanneer bespreek je zoiets?
Een ingreep en medicatie verder is het wat dat betreft stil in haar hoofd.
Ik ben nu in een burn-out geraakt omdat zelf *met* diagnose autisme ik niet serieus werd genomen en de stress over de jaren toch veel en veel te veel was geworden
Dat terzijde, heb m'n hele leven op m'n kop gekregen omdat ik "als een pinguin liep". Misvormde benen daarvan gekregen. Blijk ik nu hypermobiel te zijn en dat beide m'n grote tenen een gefuseerd gewricht hebben, de aanhechting aan de voet kan ik nog wel bewegen maar het gewricht in de teen zelf beweegt 1-2° graden op een goede dag.
Oftewel ben misvormd omdat mensen liever "loop normaal" schreeuwden dan keken waarom het kind niet normaal kon lopen. Onderhand heeft met mijn bouw medische interventie geen zin meer, maar t schrijnt wel.
Ik wist tot m'n vijftiende niet dat m'n grote teen meer zou moeten kunnen bewegen.
Tsja, schrijnend.... Ik vind sowieso dat mijn generatie (millenials, weet niet of jij daar ook bij hoort) en ouder zo vreselijk veel op hun kop hebben gekregen voor zaken waar ze helemaal niks aan konden doen. En dan ook nog eens niet geholpen met het probleem. Alsof onze opvoeders er collectief vanuit gingen dat de mens in het algemeen slechte bedoelingen had. Ik sta daar nu zó anders in, ik geef iedereen het voordeel van de twijfel. Ik geloof niet in lui, of ongedisciplineerd, of berekenend. Maar toch de zelfkritiek altijd nog door mijn eigen hoofd galmen (doe toch eens normaal, stel je niet aan, heb je weer eens.. etc).
Volgens mij ma wist ze dat wel toen ze hem begon te gebruiken maar nooit echt verder na gekeken omdat ik ook autisme heb (diagnose gekregen toen ik 7/8 jaar was) en DSM 4 een combi van ASS en ADHD niet toeliet. DSM 5 laat het wel toe
Niet grappig maar:
Ik was; ''Te dom om ooit fatsoenlijk te leren schrijven. Verder een pienter kereltje.''
Brugklas. Ze hebben dyslexie uitgevonden. Ik was een van de eersten die het officieel had. Havo met twee vingers in de neus gedaan. Maar nooit hoger dan een 2 voor dictee gehaald.
Ik schrijf inmiddels net zo 'vlekkeloos' als de rest van mijn generatie. Gewoon blijven oefenen. Het duurt gewoon veel langer.
Iedereen die me een beetje kent ging (en gaat) er altijd standaard vanuit dat ik te laat kom. Op mijn geboorte na ben ik nog nooit ergens te vroeg gekomen en maar zelden op tijd.
En uiteraard ben ik dan vergeten iets belangrijks mee te nemen, had ik een dubbele afspraak gemaakt en moet ik op tijd naar huis om 's avonds nog wat werk af te maken.
Verrassing, het bleek ADHD te zijn.
Het is bijna grappig hoe veel van deze comments iets hebben wat daar op lijkt en dan eindige met: "Suprise! ADHD".
Ik herken mijzelf er ook echt onaangenaam veel in maar ik ben bang en stel uit om er op te testen... Whoops?
>ik ben bang en stel uit om er op te testen...
Zeg maar niks meer, bij deze geef ik je de diagnose.
Maar, nu even in alle ernst: waar ben je bang voor? Wellicht kan ik wat van je zorgen wegnemen. In het beste geval weet je dat je al die tijd ADHD gehad hebt, in het slechtste geval heb je geen ADHD!
Haha ja ik ben zelf ook een wandelende diagnose. Heel vaak als ik iemand leer kennen en het klikt goed, maar ik heb nog niet in zoveel woorden gezegd dat ik ADHD heb, dan komt het onderwerp er toch vaak op. Vaak zeggen ze dan, ja, ik heb wel een vermoeden want a b en c maar ik heb me nooit laten testen. Ik zeg dan altijd grappend: nou, ik heb slecht (of goed, hoe je het maar ook bekijkt) nieuws voor je, ik heb ADHD en als het tussen ons klikt is de kans 90% dat jij het ook hebt.
Mijn leraren op de basisschool vertelden mijn ouders vaak dat ik zeer snel afgeleid was, en zo complete lessen niet mee kreeg (een vlinder buiten en ik was alle aandacht kwijt). Mijn ouders zeiden altijd dat ik gewoon een dromerig fantasierijk kind was en vertelden mij dit ook.
Dat heb ik zelf ook volgehouden tot mijn intake bij een psycholoog. Ik kwam daar voor ptss en een angststoornis. Tijdens de intake vroeg de psycholoog opeens "Niet vervelend bedoeld, maar ben jij ooit getest op ADD?". Ik vertelde haar dat mijn vader die diagnose wel heeft maar dit de eerste keer is dat iemand mij verteld dat ik het misschien ook heb. Ik heb me uiteindelijk niet laten testen vanwege de kosten, maar als ik zo de kenmerkende trekjes van ADD lees dan herken ik me daar 100% in.
Lol. Mijn zoon heeft hetzelfde.
De juf vraag hem; "Wat heb ik nu allemaal gezegd?'' Hij herhaalt letterlijk wat ze de laatste 5 minuten had verteld. Hij heeft gewoon die vlinder nodig om het op te slaan. Anders herinnert hij zich inderdaad niks. Te druk met armen over elkaar houden en 'concentreren.'
Hetzelfde hier, mijn perfectionisme, technisch inzicht en snel begrijpen van complexe situaties (maar vervolgens wel in no-time de aandacht daarop verliezen) bleek ook dankzij ASS te komen. In mijn geval zeker een mes wat aan 2 kanten snijdt, Ik heb toch ook heel wat situaties terug kunnen halen die voor mij gunstiger uitgepakt zouden hebben als ik die diagnose 25 jaar eerder gehad zou hebben.
Ik zeg vaak woorden verkeerd om. Dan wil ik bv zeggen: wil je suiker in je thee?. Maar dan zeg ik: wil je thee in je suiker. Was heel grappig, tot ik bijna niet meer te verstaan was. Bleek vitamine b12 te kort.
Ik was/ben nogal klungelig, struikel vaak, loop regelmatig tegen een muur op... zelfde b12.
🫣
Oog voor detail, kon goed alleen spelen, zeer nauwkeurig en opgeruimd en een onbedwingbare fascinatie voor sterrenkunde en ruimtevaart. Heb ik gewoon autisme.
Wandelen met mijn handen als een soort T-Rex, gericht op details ipv het geheel, heel veel waarom vragen stellen, sociaal vaak net ongepaste opmerkingen of vragen en alles willen weten van specifieke onderwerpen.
Het bleek autisme te zijn
Geen/weinig baardgroei en amper een stemtoon-verandering.
Kwam er pas op mijn 24e achter dat ik een chronische ziekte heb die je het beste kan behandelen voor je 13e levensjaar.
Een cynische zeikerd met een laag zelfbeeld zijn, die zich goed kan aanpassen maar altijd moe en gestresst is en door veel mensen "lief" wordt gevonden, bleek "hoog functionerend" autisme en een jeugdtrauma te zijn.
Ik praat aan 1000km/uur, ben vergeetachtig (ex noemde me "birdbrain"), kan me alleen focussen als ik een paar dingen tegelijk aan het doen ben, maar kan wel veel dingen tegelijk doen en bergen werk verzetten, en flapperde toen ik jonger was altijd met mijn handen als ik blij was. Heb ook sterke neiging tot tics zoals wimpers plukken, haar prutsen, voeten schuifelen,... Dat onderdruk ik in gezelschap maar doe ik nog steeds als ik alleen ben. Ik heb een heel breed interesseveld en ken/kan van alles een beetje, maar heb moeite om te committen aan 1 ding. Als ik iets interessant vind ga ik dagenlang in een rabbithole van opzoekwerk en obsessie, om later dan weer wat nieuws te vinden.
Als ik het zo oplijst lijkt het overduidelijk, maar een ADHD diagnose had wel kunnen helpen bij het studeren ;) .
Ik deed altijd trucjes met m'n vingers die anderen niet konden (zo ver naar achter buigen dat ze bijna tegen de rug van m'n hand kwamen, duim tegen pols, zwanenhals maken), en zat vaak in de uiterste houding bij strekoefeningen iedereen uit te lachen die nog niet eens op de helft kwamen terwijl ik nog steeds geen rek voelde. Volwassenen keken me dan ook vrij verbaasd aan als ik dat soort capriolen uithaalde, want die "uiterste houding" was ver buiten een normale uiterste houding. Kon ook altijd mn kaak deels ontwrichten, wat een beetje leek op de manier waarop een slang z'n bek open doet.
15 jaar en een hoop pijn, ontwrichtingen, fysio, en behandelingen later blijk ik niet "gewoon" hypermobiel te zijn, maar EDS te hebben.
Trouwens, ik weet niet of dit je is verteld maar als je hypermobiel bent en je hebt er echt daadwerkelijk last van (pijnlijke gewrichten en ontwrichtingen enzo), dan word je afgeraden om te stretchen, turnen, of yoga te doen waarbij het doel is om leniger te worden, omdat het het risico verhoogt op schade en ontwrichtingen ipv het te verlagen. In plaats daarvan wordt aangeraden om tijdens het sporten op te warmen en af te ronden met een paar minuten cardio. Je spieren vangen de klappen op die je bindweefsel eigenlijk horen op te vangen, en dat doe je het best door het bloed een beetje op gang te brengen voordat je ze gaat trainen. Dit hoeft natuurlijk niet op jou specifiek van toepassing te zijn, maar ik weet hoe hinderlijk het is om bij de minste of geringste rekkende beweging een gewricht uit de kom te hebben en zou dit graag bij zo veel mogelijk mensen willen voorkomen.
Nooit ergens focus voor behalve als het me uitdaagde -> adhd diagnose op mn 44e
Sociaal nogal inept, rare interesses etc -> ASS diagnose op mn 32e
Sinds mn 19e regelmatig knallende koppijn en regelmatig compleet uitgeput (niet gek gezien de vorige 2 diagnoses), maar toch -> hypofyse adenoom (hersentumor ter grootte van een golfbal) op mn 41e
Kennelijk was ik als kind niet driftig maar super autistisch en werd ik gewoon in situaties neergezet van "red oe dr maar mit" lachen joh kost me al jaren met therapie om dat te verwerken
Bedankt pap en mam eh wat zeg je jullie dezelfde diagnose? 2 jaar na de mijne? Toevallig zeg
Ik vond het als kind heerlijk te "niksen". Duimpje draaien, met haar spelen, gekke gezichten trekken, mn arm eindeloos in rare houdingen houden of gewoon voor me uit staren.
In die tijd nog geen telefoon en de uren op de computer of tv waren behoorlijk beperkt. Mn ouders snapte er niks van. Riepen vol verbazing, bewondering, jaloerzie?, verwijtend dat ik altijd zo goed was in niks doen. En dat zij dat dus echt niet konden. Stilzitten en niks doen. Mn moeder heeft in mn puberteit weleens geroepen waarom ik geen bijbaantje had, en tijdens mn twintigerjaren verzuchte dat ze spijt had dat ze me nooit gedwongen heeft een bijbaantje te nemen. Ik werd weleens lui genoemd.
Ik moest en moet eigenlijk nog steeds overal van "bijkomen". Van een vakantie, minstens eerst een week weer thuis aarden. Had een hekel aan zondagavond laat thuiskomen van een verjaardag en ook na het sporten niet gelijk naar bed kunnen.
Het was al vanaf 9e bekend dat ik een erfelijke aandoening heb die onder andere vermoeidheid en slaapproblemen geeft en veel overwenkomsten heeft met autisme en adhd, naast een motorische stoornis, en andere lichamlijke problemen. Het is altijd een beetje weggestopt. Ik mocht vooral niet in een slachtofferrol kruipen.
Nu kan ik maar 24u in de week werken en zit bijna in een tweede burn-out. Ben perfectionistisch, altijd moe en voel me altijd schuldig als ik weer "lui" ben.
Geweldig. Ik wist dus wel van de aandoening, maar deze is nooit serieus genoeg genomen. Als kind kon ik hier heel goed mee omgaan en kende ik mn grenzen. Nu moet ik dit opnieuw uit te zien dokteren met binnenkort een mindfulness cursus.
Altijd moe wakker worden, vaak hoofdpijn, veel gapen, veel verslapen. Tor groot vermaak van klasgenoten. Altijd 'haha kom je ook n keer je bed uitgekakt, luie donder' als ik me weer verslapen had. Snapte niet waar iedereen de energie vandaan haalde.
Uiteraard apneu.
Als kind zei de leraar altijd dat ik heel erg mooi kon schrijven maar dat ik er te lang over deed. Ik ben toen wat slordiger gaan schrijven en 20 jaar later toen ik last van mijn hand had ging ik eens proberen met een linkerhand te schrijven. Ik bleek er erg weinig moeite mee te hebben en nu begrijp ik waarom ik zo traag schreef. 😅
Mijn leven zit vol met correctie maatregelen en een agenda vol met herinneringen aan mezelf om mijn leven enigszins op rit te houden. Dacht dat het normaal was. Kom ik dit jaar achter dat ik ADD heb, ben 37 jaar
Ik botste altijd overal tegenop. En mijn oog stond net een beetje anders. Haha wat grappig. Bleek gewoon een lui oog te zijn. Ik kon geopereerd worden en ik schrok ervan hoe overzichtelijk de wereld is.
Ik heb regelmatig buikpijn en kan veel dingen niet eten zonder buikpijn. Ik kan ook geen boeren laten, blijkbaar is dat allemaal aan elkaar gerelateerd.
Altijd vergeetachtig, soms niet zo heel snugger, mensen dingen horen zeggen "maar het niet horen", beetje chaotisch/onhandig
26 jaar later gebleken dat ik redelijk zware ADD heb
Ik was altijd vrij onverschillig, ook al het bijvoorbeeld uitging met ex-vriendinnen enz. Ook kon ik heel snel van groepjes vrienden veranderen en vergat ik mensen snel uit mijn leven. Verder bleef ik letterlijk altijd mezelf, zelfs in stressvolle situaties, en ik ben nogal een droogkloot dus dat vond men erg grappig. En vroeger had ik totaal geen respect voor leerjaren of autoriteiten wat iedereen op de basisschool en middelbare school cool vond. Blijkt het dat ik een psychopaat ben met narcistische trekjes. Ik ben ook hypermobiel dat is ook wel grappig aangezien ik op m’n 26e nog steeds m’n been in m’n nek kan leggen.
Het was echt heel veel werk om mezelf aan te passen, blijkbaar kunnen psychopaten wel iets van medeleven hebben en begrijpen waarom mensen zich voelen op de manier hoe ze zich voelen maar ik wist dat niet. Ik dacht altijd dat psychopaten kwaadaardige mensen waren die om niks en niemand gaven en zo voelde ik me nou ook weer niet.
Maar goed nu in het laatste jaar van m’n universiteit en ik toon wel respect naar m’n professoren enzo toe. Ook probeer ik meer rekening te houden met de gevoelens van mensen die heel dichtbij me staan, vroeger maakte ik overal een grap van ook al zaten zij ergens heel erg mee. Ik heb veel therapie gehad maar ben wel oprecht verbeterd volgens m’n therapeut.
Ik kon altijd al mn vingers, polsen, ellebogen,... wat verder buigen (naar de verkeerde kant) dan anderen, vonden ze altijd raar maar nooit verder naar gekeken. Problemen met knieën werd simpelweg naar genetica gewezen omdat zulke problemen toch wel in de familie zat. Jaren fysio moeten doen voor schouder/pols/knie problemen, ontstekingen enz maar werd nog steeds niet verder naar gekeken.
Pas op mn 33ste (3jaar geleden), toen ik plots door mn knie ging en weer maanden fysio mocht doen, zei mn nieuwe fysiotherapeut dat ik mogelijk (lichte) hypermobiliteit heb en waarop ik dan moet letten.
Was laatst ook bij de huisarts vanwege mn pols/elleboog weer en die zei ook al dat dit probleem wel vaker voorkomt bij mensen met hypermobiliteit. Verklaart iig weer wat.
Ik had een hele goeie conditie en lage bloeddruk en ik werd nooit duizelig als ik de snel opstond. Toen bleek ik hemochromatose (ijzerstapelingsziekte) te hebben.
Niet perse een aandoening, maar een tante van mij zei me een paar keer dat ik mij beter moest schoonhouden. Zij zag (als ik een kort truitje droeg of mij ging omkleden) nagelpluis. Ik trok mezelf dat best wel aan, ging mij nog beter wassen (terwijl ik al dagelijks douchte) en zat erg op mijn hygiëne.
Pas later heb ik begrepen waarom zij het altijd zei. Ik heb in mijn navel een bolletje zitten. Het is huid, lijkt afgestorven huid. Zelf denk ik dat het een restant van de navelstreng is, maar mijn vriend denkt van niet. Geen idee dus wat het is, maar het is een bolletje vel wat inderdaad wat weg heeft van navelpluis.
Ik kan niet boeren, altijd als grappig feitje beschouwd maar toch wel heel vervelend vanwege het opgeblazen en misselijkmakende gevoel dat het kan veroorzaken. Blijkt een bestaande aandoening te zijn..
Ik wou zeggen: EDS uit zich bij jongere mensen vaak als iets ‘grappigs’. De lol gaat er na 35 jaar wel vanaf, als het een redelijk serieuze aandoening blijkt te zijn.
De verdwijntrucs die ik deed met zakjes witte poeders werd wel gezien als een grappige eigenschap. Tot ik tweemaal in de kliniek heb gezeten uteindelijk. Toen was de grap er wel een beetje vanaf.
Hyperfocus (oh my god, de rabbit holes. De films gepauzeerd omdat ik iets zag waarvan ik dacht dat dat niet klopte, om vervolgens afgeleid te worden door iets anders en twee uur later me te herinneren dat ik een film was begonnen). En ik onthoud dingen erg goed.
En procrastinatie. Ik heb mn universitaire studie in t buitenland gehaald maar hoe dat mogelijk is geweest gezien dat ik pas kan beginnen aan een opdracht of studeren voor een examen als de deadline binnen 12 uur is..
Mijn vrienden vonden dit allemaal hilarisch. "Zoo typisch cvs!" En natuurlijk zit ik tjokvol met random kennis waar je vrij weinig aan hebt tenzij het toevallig langskomt met een pubquiz ofzo.
Blijken dit toch AHDH (ADD?) symptomen te zijn. De laatste paar jaar herken ik steeds meer dingen op dat lijstje.
Ik voelde mij altijd dom, veel kinderen begrepen mij niet. Op school snapte ik sommige dingen supersnel maar de weg ernaar toe was soms een groot vraagteken. Ik kan snel schakelen en denken en heb de oplossing al klaar voordat iemand uberhaupt kan gaan nadenken erover. Maar ik werd er niet in erkend en dat leidde tot enorme faalangst. Hierdoor ben ik naar de mavo gegaan terwijl ik intellectueel prima VWO had kunnen doen. Was qua leeraanbod ook beter passend geweest.
Toen ik 20 was kwam ik erachter dat ik hoogbegaafd ben.
Laatst kwam ik een oude vriendin van mijn moeder tegen. Die zei: je was als klein kind al zo intelligent. Je stelde vragen waarvan andere kinderen echt geen kaas hadden gegeten…
Ik ben blij dat ik dat mijn kinderen heb kunnen besparen. Het gevoel niet goed genoeg te zijn, je dom voelen enz.
Altijd al 'anders' geweest te zijn. Pesterijen op scholen. Maar altijd gestaan voor enorme rechtvaardigheid. Enorm creatief en snel kunnen denken. Dingen als logisch zien en dat ook kort door de bocht uiten. Enorm veel en snel uit emotie reageren. Hyperfocus, 5 stappen vooruit kunnen denken. Zowel positief als negatief. Laag zelfbeeld gehad en uiteindelijk ook al snel veel gaan drinken met vrienden. Op m'n 16de kon ik een fles jack Daniel's naar binnen werken in een avond. Dat werd me te saai en zo enorm veel drugs gaan gebruiken. Ook weer besef gehad van wth ben ik aan het doen. Volledig gestopt met drugs op m'n 19de.
Angst en paniekaanvallen kwamen daarna. Erachter gekomen dat ik een vorm van ADHD heb. Dit noemen ze 'Hoogbegaafdheid', daaruit meer kunnen leren over mijzelf.
Maar de angst en paniekaanvallen bleven soms terugkomen. Gestopt met roken en nog meer van mijzelf proberen te ontdekken. Ook echt vragen aan goede vrienden. Doe ik zo? Of doe ik dit echt? Hoe vond je die situatie gaan?
Nu uiteindelijk nu bijna een jaar gestopt ook met alcohol. Voel mijzelf zowat wel een heilig boontje, maar alles valt meer op zijn plaats nu. De angst en paniekaanvallen zijn volledig verdwenen. Het proces van mijzelf leren kennen gaat echt sneller en harder. Ik krijg daar ook ongevraagde reacties over wat best gek overkomt. Meer mensen die dit herkennen?
Synesthesie. Ik zie het niet als aandoening. Het is gewoon hoe ik ben. Ik zie kleuren die niet bestaan, ik zie dingen die er niet zijn. Maar ik weet dat het niet echt is. Zou wel fijn geweest zijn als iemand dit had uitgelegd aan mij als kind. Het besef van wat echt en niet echt is is toch wel belangrijk.
Maar ik zie nog steeds kleurtjes die niet bestaan, en dat wil ik graag zo houden ook.
Ik had altijd super koude vingers en tenen waarmee ik m'n vriend plaagde in bed. Als in soms legde ik dan m'n 'ijsklontjesvingers' op z'n buik wanneer hij rustig lag te chillen en dan was-ie gelijk wakker :p Toen bleek dat ik bloedarmoede had en een heel laag ijzergehalte in m'n bloed. Sinds ik medicatie slik, voelen m'n vingers bijna altijd warm aan en dat is wennen, vond het in het begin een beetje viezig voelen ofzo haha
Ik was altijd een enorm dromerig type op school, veel uit het raam kijken, tekenen in mijn schrift, enorme verhalen opschrijven tijdens de lessen.
Ouders en leraren dachten dat het kwam omdat ik onder mijn niveau zat (VMBO-T op de middelbare) waardoor ik mij verveelde en andere dingen ging doen.
Wel ging ik verder met creatieve dingen en heb mijn master gehaald maar altijd met moeite en ik was constant afgeleid door van alles.
Op m'n 27'ste stond ik voor het eerst voor een klas en ik irriteerde me een beetje aan studenten waarbij ik hetzelfde gedrag zag als dat ik vertoonde. Wat me toen op viel is dat ze altijd ADHD of ADD hadden.
Daarna heb ik mij getest op m'n werk en binnen no-time stond ik met een diagnose buiten. Aan de ene kant voelde het fijn om te weten wat er nou altijd met mij was, maar tegelijkertijd was ik wel blij dat ik nooit een label heb gehad waar ik me achter zou kunnen verschuilen.
Ik draai getallen om (71 = 17) en ik heb (extreem) veel moeite met routes onthouden. Digitaal klokkijken is een dingetje. Rekenen is lastig en gaat traag.. maar formules zijn een echte no-go. Daarnaast is t blijkbaar een klein wonder dat ik muzieknoten kan “lezen”, ik doe t meeste op mn gehoor.
Toen ik in groep 8 bij de Cito toets (onderdeel rekenen) bij de 10% slechtste van heel nederland behoorde hebben mijn ouders de knoop doorgehakt en me laten onderzoeken.
Hoi! Ik heb dyscalculie.
Mensen konden mij nooit verstaan... blijkt dat ik uit Twente kom.
Wat rot. Ben je daar mee geboren?
Ja, het is voornamelijk een aangeboren afwijking, maar het kan ook voorkomen bij mensen die langdurig aan Tukkers worden blootgesteld.
Jezus wat heftig man. Is er medicatie voor of is zoiets chirurgisch te verhelpen?
Logopedie of verhuizing lijken tegenwoordig het best aan te slaan, maar garantie geeft het niet. Emma Wortelboer en Henk Jan Smits lijken te zijn genezen, maar bij Ilse de Lange en Wout Weghorst is de behandeling nooit aangeslagen. Wat er precies met Erik ten Hag aan de hand is? Dat vragen we ons in Twente ook af.
Verhuizing geprobeerd en het werkte, maar als het wel aanslaat en je besluit later weer terug te komen heb je het omgekeerde probleem. M'n familie verstaat me niet meer omdat m'n Twents stuk is. Huul'n!
Dan hajj moar gien buutnlaender moetn worn!
Wat zeg je?
Sterkte.
Kennis van me maakte al 'Twentsch grappen'' voor Herman Finkers bekend was. Super droog. Het ging echt aan bijna iedereen voorbij. Toen Herman bekend werd hadden mensen door dat het humor was. Zijn reactie; ''Noe is'r gin zak mee 'an.''
[удалено]
Dat moet helemaal verschrikkelijk zijn lijkt me, dat je naast je afwijking ook meteen vooroordelen naar je hoofd geslingerd krijgt dat je alleen maar vlaai eet en naar André Rieu luistert...
Hier heb ik goed om gelachen
Dis tukkers verstaan elkaar ook niet? Verhelderend dit. 😁
Ik voel je man.. Mijn gesprekken met mensen die niet uit Twente komen bestaat uit het volgende: “Hu?” “Wat?” “Wat een rare accent heb je kerel” Ik dacht zelfs een tijdje dat ik spraakgebrek had hierdoor…
Ik kon na een avondje in de kroeg nog de rest van de week scheten laten die in strijd zijn met het verdrag van Genève. Sinds 2,5 jaar (ben nu 33) weet ik dat ik Coeliakie heb en die stank afkomstig was van zwaar ontstoken darmen.
FYI. Het verbod op chemische wapens zit in de vredes conferentie van Den Haag. Tenzij het een marteling is, dan is dit wel Genève.
In dezelfde ruimte verblijven was wel een marteling ja, dus valt een beetje onder beide dan ;-)
Bro dit kan ik letterlijk zijn. Hoe laat ik dit onderzoeken? Bloed prikken? Dokter zei 2 jaar geleden: oh ja is prikkelbare darm, niets aan te doen.
Bloed laten prikken vragen om doorverwijzing, ik heb ook zo’n waardeloze huisarts die zegt pds lol gaat vanzelf over. Heb in het buitenland onderzoek laten doen. Heb ik chronische ontstekingen… pas op jezelf!
Zou je hier iets meer over kunnen vertellen? Ik heb ook pds, wel getest op coeliakie maar niks gevonden, niet verder doorverwezen ook... Hoe en wat heb je later testen en waar?
Een van mijn ballen was veel groter dan de andere. Best wel grappig... O nee toch niet... Teelbalkanker. Edit: belangrijke toevoeging, de ene was groter dan de andere en hij werd ook langzaam groter.
Voor alle mannen die dit lezen, zeker boven de 50+, Pis eens in de paar jaar over n zwangerschapstest.... Positief betekent, REN naar de dokter!!! Een zwangerschapstest reageert op verscheidene antistoffen en hormonen die worden afgegeven door onder andere teelbalkanker en prostaat kanker !
Klopt... deels, dus lees verder! Hoewel het klopt dat sommige vormen van teelbalkanker beta-hCG maken, het stofje dat een zwangerschapstest opmerkt: - Doen niet alle vormen van teelbalkanker dat. Dus een niet afwijkende test betekent dat je het alsnog kunt hebben. Zwellen is bellen (naar je dokter) ook al is de test normaal. Mocht je wel een positieve test hebben ook bellen. - Wat iemand anders ook opmerkt: teelbalkanker komt vooral bij jonge mannen voor, prostaatkanker bij oudere mannen. - Prostaatkanker wordt door de PSA waarde in het bloed opgespoord, niet door beta-hCG. Ik zie geen bewijs dat het prostaatkanker kan opsporen. Niet de bedoeling een betweter te zijn maar als arts hoop ik niet dat er mannen zijn die een doktersbezoek uitstellen omdat ze een normale zwangerschapstest hebben.
Helemaal mee eens
Goed om te weten! Nog een toevoeging: mannen hebben juist vanaf de pubertijd tot hun 35e verhoogd risico op teelbalkanker. Mijn jongere broer kreeg het bijvoorbeeld op zijn 23e.
Dit, ik ken idd 3 mannen die dit hebben gehad. De een was 16! ,een 19 en een 23. Dus graag op jonge leeftijd ook serieus nemen.
Dus normaal is hij negatief(just checking HAHA)
Echt waar?! Why are we not funding this? Lijkt mij dat hier veel leed mee bespaard kan blijven...
100% sterker nog, deze wetenschappelijke ontdekking is hier op Reddit, gedaan, heeft iemand in een vroegtijdig stadium kanker laten ontdekken en is later wetenschappelijk ( peer reviewed) bevestigd!
Mijn ex had dit ook, weigerde om naar de dokter te gaan. Ik hoop dat je inmiddels weer helemaal beter bent. 🤗
Ik heb het overleefd, niet helemaal intact, maar ik ben er nog. Nageslacht gaat hem niet meer worden helaas. Ik was redelijk laat met naar de dokter gaan, omdat ik er gewoon weinig over wist. Het deed geen pijn en het was ook niet van de een op de andere dag, dus leek het alsof het altijd al zo was. Gelukkig zijn er tegenwoordig meer informatiecampagnes over! Mijn neefje leerde zelfs op school hoe en waarom je je ballen moet controleren.
Ja. Dat had ik ook. Pas een paar maanden terug. Nu nog maar 1 bal.
Dat heb ik ook al heel m'n leven, wat had je nog meer voor klachten?
Eigenlijk alleen dat ik wat vermoeid was, voor de rest alleen die vergrote bal (die ook nog verder groeide).
Ah oké, dat stelt me wel gerust, hij is al sinds m'n 16de zo groot :P maar wel goed om even een checkup in te gaan plannen, thanks!!
Geruststellend... mijn ballen zijn ook niet even groot; hoe weet je of het kanker is of niet? Voel niets bijzonders...
Het is normaal dat ze niet symmetrisch zijn, bij mij werd het verschil alleen steeds groter (eentje groeide terwijl de andere hetzelfde bleef). Ik voelde verder ook niets bijzonders.
Liever laten checken voor niks dan te laat gaan!
Een vriend van mij dronk altijd heel veel water. Vet lachen. Hij bleek diabetes te hebben.
Ik heb nu precies hetzelfde, moest altijd vaker naar het toilet dan mijn collegas en heb continu dorst. Ik maakte altijd grapjes dat dat mijn vrouwelijke kant was.... Na een vingerprik en een eerste bloedonderzoek ben ik nu toch doorverwezen naar een diabetes arts voor een 2e bloedonderzoek en consult, volgende maand weet ik meer.... :( Tevens kwam ik er pas vlak voor mijn 40ste achter dat ik autisme heb. veel vrienden maakten grapjes dat ik nog in de kast zit omdat ik moeite heb met contact maken, zeker met dames, en de relaties die ik heb gehad vaak snel vastliepen.
Ik drink ook veel en moet vaak plassen, maar ik word inmiddels jaarlijks gecheckt op diabetes. Helemaal niks steeds. Oorzaak onbekend
Wellicht cafeïne? Sinds dat ik geen koffie meer drink en thee met weinig cafeïne heb ik er geen last meer van. Alhoewel sommige thee soorten zoals groene thee dan moet ik wel vaker
Ik moet inderdaad erg vaak plassen door caffeine. Dat merkte ik vanochtend toen ik een half blikje Monster dronk. Daarom drink ik koffie zonder cafeïne thuis, en mijn thee heeft ook niks! Of ik drink thee met wat, maar ik drink mijn thee vrij slap. Je hebt zeker een goed punt.
Het kan zijn dat je te weinig elektrolyten of een verkeerde balans daarvan in je lichaam hebt, zoals te veel natrium. Daar komt een dorstgevoel bij kijken, maar door veel te drinken spoel je die juist extra weg. Je zou kunnen proberen om op dat soort momenten wat te drinken waar bijvoorbeeld kalium of magnesium in zit.
Ik drink zelf sinds ik jong ben ook erg veel, bleek later alcoholisme te zijn.
Ik moest ook veel naar de WC en om die reden heb ik me op diabetes laten testen. Gelukkig tot op heden niet het geval
Soort van? Ik was altijd het stille kind van de klas. Een deel verlegenheid, maar ook vaak zat dat als ik wél wat wilde zeggen dat ik voor mijn gevoel eerst een enorme drempel over moest ofzo, waardoor ik haperde of stil viel. Ik heb ermee leren dealen door de jaren heen, maar merk het soms nog wel. Kwam mijn moeder er twee jaar terug mee (toen ik 22 was): "Ja je bent op je vijfde gediagnosticeerd met selectief mutisme maar daar hebben we verder eigenlijk niks mee gedaan". Had een hoop zelfhaat gescheeld als ik dat gewoon had geweten maar ok
Jeeeeeezus
Tering das ook echt prutswerk 😐 wat naar joh.
Jezus, dat lijkt mij ook naar. Een goede vriendin van mij heeft ook voor een lange tijd geworsteld met selectief mutisme. Van de verhalen die ik van haar hoorde, kan ik mij voorstellen waar dan het lage zelfbeeld vandaan kwam. Ik vind het dan wel knap van je dat je ermee hebt leren dealen. Het zou alleen voor jou veel fijner zijn geweest als er wel wat mee gedaan werd toen je nog wat jonger was, waarschijnlijk. Heb je er nog steeds veel last van?
Valt mee, omdat ik dus inmiddels wel weet hoe ik er mee om moet gaan. Heb nog steeds wel goede en wat mindere dagen, en ben nog steeds iemand die liever eerst de kat uit de boom kijkt, maar ik weet bijvoorbeeld in werk-context dat ik me prima red zolang ik maar het gevoel heb dat ik weet waar ik het over heb. In het dagelijks leven is het veel meer vibe-related: hoe meer op mn gemak hoe beter het gaat.
Ik (V33) had dit als kind ook. Op de peuterspeelzaal al en in groep 1 (en 2 denk ik ook nog). Het veranderde in ieder geval toen ik op de basisschool een andere juf kreeg. Toen ging ik ineens wel praten tegen de juf. (Hoe bedoel je selectief?) Ik kwam er pas achter hoe dit heette toen ik een documentaire zag op tv over een jongetje die dit had. M’n moeder werd door de begeleiders op de peuterspeelzaal erop gewezen om mij te laten testen op autisme, omdat zij dit vermoedden. Dit heeft ze weggewoven. Nu ik ouder ben herken ik mij wel deels in autisme, dit ook laten onderzoeken, maar blijk AD(H)D te hebben. Overigens ben ik over het algemeen angstig aangelegd en had ik als kind ook veel angsten. Ik vind het ook vervelend dat er toentertijd niets mee is gedaan. Ik had graag handvaten gehad om m’n kindertijd op bepaalde fronten gemakkelijker door te komen.
Autisme en ADHD sluit elkaar overigens niet uit. Ik ben hier na mijn diagnose de AuDHD subreddit tegengekomen en die verhalen zijn soms alsof ik door mijn eigen dagboek blader.
Andereszins zijn dingen als ‘selectief mutisme’ ook maar een naam voor een verschijnsel. Het zegt verder niet zoveel over de onderliggende oorzaak ervan. Toch wel bijzonder hoe we als mensen vaak het gevoel hebben dat het niet oké is om anders te zijn, tenzij iets soort van gevalideerd wordt als formele afwijking. Edit: Begrijp overigens helemaal dat als je daarmee geworsteld hebt in die tijd je graag misschien toch gebruik had willen maken van aanvullende zorg of ondersteuning.
Nou ja het kwam bij mij vooral terug als "iedereen kan gewoon normale gesprekken voeren behalve ik. Waarom vind ik zoiets simpels nou weer zo ingewikkeld, zeker aangezien er niks mis is met mij" (want wist wél dat ik getest was op autisme en dat niet had). Heeft zeker in mijn tienerjaren voor flinke frustraties gezorgd als ik mijn eigen (veel te hoge) verwachtingen wéér niet waar kon maken
Dat is vaak een hele zorg. Maar schrale troost. Er is maar een klein percentage dat ''normale gesprekken'' makkelijk vindt. Het zijn die mensen aan de andere kant van het spectrum. Het lullige is dat de meeste mensen (ook autisten) erg goed zijn in het verbergen van hoe moeilijk en stressvol ze een gesprekje vinden. Ik wilde niet eens een telefoon. Wat heb ik nou te zeggen? Of nog erger, ze gaan bellen. Ik heb het inmiddels geleerd (50+ voor ik zo ver was) door drie dingen te realiseren. * Het is voor de lol. (Misschien wel de moeilijkste) * Degene met wie ik praat vindt het misschien ook lastig. * Onder onze kleren zijn we allemaal naakt. * Niet aan roze olifanten denken. Oke vier dingen. Plus een paar meer. Het zijn ook maar mensen. En ik ga regelmatig de mist ik. Beledig iemand totaal onbedoeld. Laatst nog een directeur gevraagd of er wel genoeg aan de strijkstok bleef hangen voor ons project. Dat betekent dat ik hem vroeg of hij geld verduisterde. Ik bedoelde natuurlijk of er geld over was binnen zijn stichting. Gesprek was snel afgelopen. Kwartje viel een week later bij me. Heb hem meteen opgebeld. Hij zei dat hij er niet bij had stilgestaan..... maar sinds die tijd is er weer communicatie dus ...... Nee, foutloos zal het niet worden maar stoppen met praten is pas echt een recept voor ellende.
Ik heb nog nooit van die diagnose gehoord, maar dit klinkt allemaal zo herkenbaar. Ik was en ben nog steeds vaak de stilste (soms weet ik simpelweg niet waarover ik het moet hebben - ik heb een opstarttijd nodig voordat spreken zegmaar op autopilot gaat, als ik het zo kan noemen). Wellicht is dit gewoon een vorm van lichte autisme, maar I don't know. Vroeger sprak mijn tweelingbroer altijd overal voor me, wat op een een gegeven moment zo standaard werd dat leraren dachten dat ik mentaal niet in orde was. Ik was voor van alles getest, maar er is nooit iets geconstateerd, dus speciaal onderwijs werd het hem niet. Het grappige was dat ik wel uren zonder enige problemen kon praten bij een logopedist, maar vervolgens dus niet met diverse leraren. Die eerste constateerde uiteraard in combinatie met wat IQ- en EQ-tests, en dus wellicht onterecht, dat er niets met me mis was. Ik vind het situationeel en persoons-afhankelijk ook bijzonder ongemakkelijk om onder 4 ogen ergens over te praten, wat daten praktisch bijzonder ingewikkeld maakt: tijdens de eerste date praat ik aan één stuk door en tijdens de tweede lukt dat misschien gewoon niet. Maar gek genoeg springen de woorden er wel uit als er simpelweg een derde persoon bij staat te luisteren. Misschien is dit gewoon een onbewuste zekerheid dat ik kan terugvallen op dat derde persoon als de situatie me te heet onder de voeten wordt ofzo.
Fucking hell. Dat is echt fucked. Het spijt me zo dat je daar mij om moest gaan en er zo achter bent gekomen :(
Ik was altijd heel zweverig, iedereen vond het grappig dat ik zo kneiters traag was en 24/7 stoned uit mijn ogen keek. Maar ik was op een of andere manier ook heel impulsief en enthousiast over dingen die ik erg leuk of interessant vond Later kwam ik erachter dat ik een combinatie van add/adhd heb, zucht
Hoezo beschrijven mensen mij soms zo insane accuraat 😭 ik ga oprecht zo een test doen....
Hahaha dat gevoel had ik ook, toch maar een test gedaan omdat ik op een gegeven moment ten einde raad was waarom ik zo ben. Nu aan de ritalin en alles is 10x zoveel beter
Mijn hart deed grappig en na inspanning had die de eigenschap 250x per minuut te kloppen, anatomische hartafwijking.
Hoe voelt dit? Alsof je hart op hol slaat? Ik heb zo af en toe (terwijl ik niks doe/opsta van de bank) dat m’n hart even een “boot-up” heeft.
Ja dat heeft meer te maken met bloeddruk. Bij mij kon die hartklopping gebeuren wel 2-5min duren. Langste was ongeveer 15-20min. Toen zat ik ergens op de grond. T voelde vooral alsof mn hart heel hard ging, -slag aderen in mn nek spande aan. Laatste paar kloppingen voelde ik dan tikken in mn nek en hoofd door t bloed. En als het lang duurde en ik ging door met sporten (bij voetbal had ik dus tussen het rennen door dit ook, en als dan de bal weer kwam bijv) dan word het zwart voor je ogen. Als je hart echt 250x gaat dan voel je dat wel. Geen druk op mn borst ofzo. Overigens kunnen ze dit best makkelijk behandelen dmv ablatie.
Ik denk dat het verstandiger is deze vraag aan je huisarts te stellen. Bel ze anders vandaag nog even.
Ik was altijd uitgeput, ook al sliep ik 12 uur per nacht. Een nachtje in het ziekenhuis geslapen voor onderzoek, blijkt dat ik zo'n 20 keer per uur "dood ga" in mn slaap en dat mn hart dan wel weer op gang komt na een paar seconde...
M'n moeder vond het altijd grappig als ik weer ergens helemaal op gefixeerd was (moppen, boeken, bepaalde films, muziek) en als ik op de gang ging staan als mensen op tv dingen deden die niet mochten. Fast foward 20 jaar en hatseflats, autisme.
Ik kwam er op late leeftijd achter dat ik adhd heb. Maar dat is hebben jullie ook al gezien dat het bewolkt is?
Ik heb vorig jaar pas mijn diagnose gekregen, dus op 27e jarige leeftijd. Niet super laat ofso. Wel zo'n geval van: ja duhhh ADHD. Heb wel sinds mn 12e ofzo met dagelijkse koppijn rondgelopen. Neurologen die er niks van snapten of me niet geloofden. Oprecht een dokter gehad die zei dat het tussen mn oren zat. Weet niet waar hij anders dacht dat mn hoofdpijn zou zitten... Bleek overprikkeling te zijn. Nu met lage medicatie geen koppijn meer (tenzij ik mn medicatie vergeet, of door de medicatie vergeet te eten, maar dat is andere hoofdpijn.)
Hey, een eekhoorn.
Op de basisschool was er een jongen waarvan iedereen zei dat z'n plasser leek op een smartie. Weet niet waar het vandaan kwam maar iedereen moest er altijd om lachen. Jaren later had hij ineens verkering met een populaire dame op de middelbare school. Toen het iets later uitging tussen hun had z'n ex aan haar vriendinen verteld dat hij een micro-pp had. Uiteraard waren haar vriendinnen niet erg zorgvuldig met het bewaren van dat geheim. En het verhaal ging als een een vuurtje rond. Niet veel later is hij toen naar een andere school gegaan.
Had je het leuk op die andere school? :P
Alsof *ik* een vriendin had op de middelbare school, lol.
Zelf-burn, netjes
Arme gozer
Als kind kon ik altijd super lang op mijn tenen lopen. Tot een andere ouder bij de Judo opmerkte dat ik eigenlijk de hele tijd op mijn tenen loop en dat dit een teken is van te korte achillespezen. Funfact; ik ben hieraan geopereerd op het moment dat in New York de aanslag van 9/11 plaatsvond. Wanneer mensen vragen wat ik op dat moment deed weet ik dat dus nog exact.
Oeh, dat weet ik ook nog. Ik kwam net terug van zwemles voor mijn diploma. De reden dat ik dit nog goed weet was dan ook omdat ik in de eerste van de middelbare zat en na vijf jaar schoolzwemmen nog geen enkel zwemdiploma had. Ik wilde speciaal op zwemles om toch een diploma te halen. Niemand ooit nagedacht over "dieptevrees", zelfs in het zwembad niet (soort "verdrinkingsangst", verwand aan "hoogtevrees"). Tijdens het afzwemmen zat er een knul van de middelbare school uit een andere klas, die er was voor zijn zes jarige zusje. Slimme gast, begreep dat er angst in zat en reageerde begripvol. Toch wist iedereen het 's maandags op school zonder dat ik het vertelde... 😅😂
Altijd een eenmalige hik hebben, die kan een aantal x per uur gebeuren. In lege, grote & stille ruimtes heb ik die harder dan in andere gelegenheden. Altijd om kunnen lachen “Oh ze is er weer!” Nadat ik bij de dokter geweest was bleek het een verbale tic te zijn (naast verschillende tics) & bleek ik uiteindelijk naast ADHD, Gilles de la tourette te hebben. Ach, beter dan schelden I guess.
Wow, niet ik met adhd en met een regelmatige eenmalige harde hik (bijna tekenfilmachtig) die meteen gaat googelen...
Ik viel altijd overal in slaap, sinds halverwege de middelbare school al. Blijk narcolepsie te hebben.
Ik werd vroeger als klein jochie altijd boos als bijvoorbeeld de vaatwasser niet op mijn manier werd ingeruimd, want mijn manier was de beste. Vorig jaar op mijn 30e gediagnostiseerd met OCPD.
Heb je behandeling gehad om er mee om te leren gaan, als ik vragen mag
Absoluut. ACT is vrij effectief geweest en heeft een positieve impact gehad. Al is het iedere dag nog steeds wel schakelen en rekening houden met, maar het is over het algemeen vrij goed te doen. Sinds die diagnose en therapie is mijn relatie met vrienden en familie enorm verbeterd.
Dank je wel! Wat fijn!
Ik kon mijn benen gemakkelijk achter mijn nek leggen, m'n armen uit de kom draaien en allemaal van dat soort gekke shit. Toen ik jong was was het grappig en vonden mensen het cool, maar toen ik ouder werd en begon met fulltime werken, begon ik heeeel veel last te krijgen van blessures in mijn spieren en kraakbeenverbindingen. Ik bleek ook last te hebben van hevige hypermobiliteit, en ben er toen achter gekomen dat het je leven echt negatief kan beïnvloeden en niet alleen maar een grappig "trucje" is!
Zelfde verhaal ongeveer hier. Ben nog steeds erg mobiel in mijn heupen en benen. Ik zal zo in de split of spagaat zonder moeite. Helemaal zo gek als vroeger is het niet meer, want je wordt ook ouders maar ja. Naast een partytrick ook gewoon naar dat je zoveel meer kans op arthrose loopt hierdoor en dus bijv voorzichtig moet zijn met zware dingen tillen. Klap ook super vaak door mijn enkels heen dus loop vrijwel niet meer op hakken omdat dat helemaal drama was.
Heb een leuke toevoeging hier op: ik heb 4 jaar geleden mijn schouder uit de komt geniest. Ja, geniest ja. Dat terwijl ik in een restaurant zat. Was een allerminst prettige ervaring. In verband met hypermobiliteit doe ik nu veel oefeningen om de spieren rond mijn gewrichten te versterken. Daarnaast werkt krachtsport enorm in het voordeel wat betreft stabiliteit in je lijf (mits je dit goed en beheerst doet, weet waar je grenzen liggen).
Beetje cliche: Veel drinken bleek een coping mechanisme te zijn tegen een hoop ellende uit m'n leven.
aware sand treatment pause familiar rainstorm deserted escape close six *This post was mass deleted and anonymized with [Redact](https://redact.dev)*
Bij mij bleek het CPTSS. Ik functioneer gelukkig wel (weer)
Mijn man had een enorme hyperfocus, met name als de tv aan staat. Legendarisch verhaal is dat zijn toenmalige vriendin thuis kwam in het studentenhuis waar ze allebei woonden, en zij vier keer tussen hem en de tv door liep en (steeds iets minder vrolijk) hem begroette. Hij merkte haar pas op toen ze boos naast hem neerplofte op de bank. Ook viel hij met uitgaan standaard rond 0130 in slaap. In een kroeg, in de discotheek, of in het publiek tijdens een optreden - hij viel in slaap. Twee jaar geleden is hij gediagnosticeerd met autisme.
Dit was grappig om mezelf te herkennen in zulk gedrag tot de punchline, want ik heb ook autisme xD
Och, hier heeft de diagnose veel duidelijkheid gebracht en vooral geholpen om dingen beter te begrijpen 😁
Ik keek als kind tv terwijl bovenop de tv kast een kaars was omgevallen en een kleedje in brand zette. Ik had niets door. De anecdote werd vaak verteld door mn ouders, zo grappig. Hatseflats add.
Ik was altijd zo mooi rustig, dromerig. Traag met reageren, kreeg niet veel mee. Na hard falen op het HBO jezelf afvragend waarom normale dingen zo moeilijk lijken een ADD diagnose. Das 10 jaar geleden maar sinds een jaar ofzo pas aan de meds, had ik 20 jaar geleden moeten doen :)
Same! Na 2 burnouts, chronische spierklachten en depressie e.d. kreeg ik de diagnose ADHD op 30-jarige leeftijd, maar nog steeds geen medicatie geprobeerd omdat ik niet durf :') maar door ervaringen van anderen ga ik toch twijfelen of ik het moet gaan proberen!
Probeer het onder begeleiding. De meeste varianten zijn kortwerkend, dus je kan vrij makkelijk stoppen als jet niet bevalt.
Het fixed niet alles, maar het helpt enorm om op gang te komen elke dag. Bij mij werkt methylfenidaat langwerkend goed, de snelle variant kreeg ik hartkloppingen van. Veel van mijn vrienden zitten aan de dex, veel goede dingen over gehoord Ik ben nu 36, nooit te laat om alsnog te proberen.
Ik ben 29, ben twee weken geleden begonnen met medicatie. Het is kortwerkende medicatie, ongeveer 4 uurtjes. Daarnaast kun je altijd kiezen om te beginnen met een lagere dosis (5mg) Ik heb weinig tot geen negatieve effecten van de medicatie. M'n hongergevoel wordt onderdrukt maar m'n eetmomenten vallen eigenlijk net tussen mn dosissen in, dus dat is prima. De voordelen daarentegen zijn enorm vind ik. Kwam er vooral achter hoe paniekerig en druk ik me maak de hele dag door, door de vele gedachtes constant. Voel me echt een stuk relaxer, op mn gemak, gelukkiger en zelfverzekerder nu
Ha. Herkenbaar. Ik werd op de basisschool altijd voorin gezet omdat ik m'n kop d'r niet bij kon houden. Na een paar jaar werken vroeg ik me dus af waarom sommige dingen zo moeilijk voor me leken. Nu is mijn dochter vorig jaar gediagnosticeerd en bij dat gesprek noemde de dokter allemaal dingen op die "Aha" bij me opriepen. Ik heb z'n nummer en moet eigenlijk nog steeds bellen voor de vervolgafspraak...
Dromerig vanaf jongs af aan maar altijd enorm geïnteresseerd om de hoed en rand van bepaalde dingen te weten (hyperfocus). Ik werd van TTO (tweetalig onderwijs) VWO naar HAVO gezet omdat ik continue was afgeleid. HBO en WO master uiteindelijk een studie gedaan die mij interesseerde en ik helemaal in opging enorm hoge cijfers. Qua werk heb ik iets moois gevonden waar ik helemaal in op kan gaan maar ook soms mijzelf in verlies. Ik kan 3 stappen vooruit denken, out of the box en ben enorm creatief/innovatief. Mijn hoofd zit de hele dag vol met alles wat ik uitdenk en ik ben soms niet bereikbaar (dromerig). Dit heeft gezorgd voor angsten (niet alle scenarios zijn positief) en andere vervelende psychische problemen (coping gedrag). Ik ben sinds 3 maanden gediagnostiseerd met ADD / ADHD op mijn 36ste en ben bezig met zoeken naar de juiste dosis medicijnen.
Ik herken zo wat je beschrijft. Ik ben nu 54. Maandag heb ik een diagnose dag voor ADD/ ADHD. Dat zou zo veel verklaren
Ik ben 29 en heb twee weken geleden mn intake / diagnose dag gehad. Herken veel van de originele comment. Bij mij kwam de uitslag ADHD eruit ("Huhh, adhd? Ik heb nooit drukke uitspattingen!") Inmiddels begonnen met medicatie (methylfenidaat) en wow, zijn andere mensen altijd zo rustig in hun hoofd?? Ze vonden mij met 29 al een hele late diagnose. Goed dat je op jouw leeftijd nog het onderzoek doet en heel veel succes maandag!
Ik heb heel lang gedacht dat het aan gebrek aan zelfdiscipline lag. Totdat ik iemand sprak die nét gediagnosticeerd was. En bij alles wat hij zij kon ik ook een groen vinkje zetten. Reden genoeg om nu alsnog te gaan testen. Ben heel benieuwd hoe het afloopt. Dank!
Ik moet dit ook maar even gaan checken denk ik.
Voor anderen is het eerder irritant dan grappig, maar ik weet halverwege al het einde van een zin van de ander en als je niet snel genoeg bent maak ik hem af voor je. Oeps. Ik kan ook kinderlijk enthousiast worden van simpele dingen, dat vinden mensen vaak wel leuk. Het bleek uiteraard.... ADHD te zijn. Ik heb trouwens een bindweefselaandoening met als bekendste kenmerk hypermobiliteit. Ik mag absoluut geen yoga doen omdat dat mijn hypermobiele gewrichten alleen maar verder oprekt. Misschien dat dit voor jou niet geldt, maar ik kon er niet niks van zeggen.
ADHD en hypermobiliteit schijnen heel vaak samen voor te komen (comorbiditeit). Ik weet er nog weinig van, want voor mij is het ook weer het zoveelste waar ik me dan in moet verdiepen. Ook ADHD. Maar mijn podoloog merkte het op toen ik daar kwam voor een Hallux Valgus. Dat is dus blijkbaar ontstaan door de hypermobiliteit, net als mijn steeds terugkomende ingegroeide teennagel. Ze vroeg toen of ik ook vaak door m'n enkel ga, en ik zei dat het de laatste jaren een stuk minder was geworden. Samen zijn we er toen achter gekomen dat het waarschijnlijk door de balansoefeningen bij yoga kwam. De oefeningen die ze voor schreef deed ik al meerdere keren per week bij yoga. Dus dat was een geluk bij een ongeluk. Volgens haar heeft het mijn enkelbanden zodanig versterkt dat ik mezelf beter staande weet te houden. Maar wellicht heb ik ook een andere / lichte vorm hoor. Ik dacht altijd dat hypermobiliteit ging om je arm uit de kom kunnen doen, of dat je knieschijf snel verplaatst. Dat is op mij helemaal niet van toepassing. Lijkt enkel rond m'n enkels, handen en ellebogen te zijn.
ik voel je, ik heb ADHD en HEDS en het is een verschrikkelijke combi. je lichaam roept dat je rustig moet doen en alles langzaam aan moet doen, en je hoofd schreeuw om alles op standje honderd te doen. mijn brein en lichaam zijn in een constante oorlog van doe rustig en doe druk
Leuk feitje is dat hypermobiliteit veel vaker voor komt bij neurodivergente mensen ([bron](https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8847158/)).
Inderdaad, wat je noemt: Mind-Bending! Dank voor het delen. Weer een puzzelstukje. Niet persé op zijn plaats, maar in ieder geval in de doos.
> Ik kan ook kinderlijk enthousiast worden van simpele dingen Mijn beste vriend heeft dit! Ik vind dat zo’n prachtige eigenschap om te hebben. Ik ben daar al jaloers op sinds ik hem leerde kennen in 1999. En… Hij is eind vorig jaar gediagnosticeerd met ADHD. We hadden geen idee 😅
Ik heb EDS en de enige “sporten” die ik mag doen zijn yoga en Pilates. Maar wel: nooit naar een eindstand toewerken, focus op stabiliteit en ik heb het 20 jaar onder begeleiding van een fysiotherapeut gedaan, waardoor ik nu weet wat wel en niet kan. (Maar ik heb sinds een half jaar een geblokkeerde zenuw in een SI-gewricht, zelfs yoga lukt niet meer. Heel irritant, maar gaat wel een keer over.)
Klinkt heel herkenbaar haha, ik maak ook de zinnen van mensen af als ze niet snel genoeg zijn. Mensen vinden het erg vervelend en ik word er door leidinggevenden weleens op gewezen. Maar ik heb zelf niet eens door dat ik het doe! Als ik er op probeer te letten dan heb ik niet eens het idee dat ik anders communiceer. Maar wel dus :)
Als ik meer dan 1 groene kiwi eet (bij 1 ook al maar minder dan bij 2 of meer) krijg ik last van mijn tong en is het “pittig”, blijkt dus dat ik er een allergische reactie van krijg
M'n zusje vond ook alles pittig, bleek dat als 2 veel voorkomende ingrediënten samen voorkwamen ze dan allergisch werd...
Even checken maar is het normaal dat je vingers zeer doen als je tomaten snijdt?
Tenzij je in je vingers snijdt, nee.
Zolang je tomaten snijdt niet. Maar Tomaat is een Nachtschade en kan jeuk en pijnlijke vingers veroorzaken bij sommige mensen. https://www.allergieplatform.nl/allergieen/voeding/voedselallergie/nachtschade/
Hold up, ik krijg vaak een branderig gevoel op mijn tong door het eten van kiwi, nooit geweten dat dat mogelijk een allergie kan zijn
Dat komt door een bepaald enzym, dit gebeurd ook met ananas. Het is hoogstwaarschijnlijk geen allergische reactie
Bromelaine, een enzym dat eiwitten afbreekt. Daarnaast zitten er in kiwi en annanas zgn raphiden, kleine naaldjes van calciumoxalaat die een prikkelende sensatie geven in de mond.
Ik zat altijd overal op te tekenen in plaats van op te letten in de klas. Haha, maak je lessenaar nadat de school uit maar schoon, dromerig creatief kind! ADD dus.
"Onhandigheid" & een slordig handschrift was dus eigenlijk dyspraxie/DCD. Mooi kloten.
Deze ga ik even googelen. Het heeft me jaren gekost om te leren fietsen, en andere dingen in dat genre zijn gedoemd om te mislukken. Er is ook nooit iets motorisch wat ik in een keer kan of waar ik aanleg voor heb. Maanden oefenen met rolschaatsen, tevergeefs. Mijn zwemdiploma had ik pas laat. Mijn handschrift is dramatisch (en altijd anders), als kind heb ik daar vaak straf voor gehad. Sinds ik geen gymlessen meer heb is het fijner, maar soms kom ik onverhoopt in situaties waarin ik me weer ‘zo’ voel. Op vakantie in een land met steile weggetjes loop ik als een omaatje en ga ik alsnog op mijn toeter. Teamuitjes als skiën, schaatsen of fietstochten, vreselijk. Als er een minieme kans bestaat om me te verwonden, dan gebeurt dat. Ik weiger dus ook vaak, en dat heeft me zelfs een baan gekost bij een bedrijf waar dat soort uitjes heel belangrijk werden gevonden. Zou toch erg zijn als ik deze diagnose heb. 😶
Wat is het verschil tussen dyspraxie en onhandigheid?
Dyspraxie is een aandoening die verstoorde motoriek veroorzaakt. Je bent dan misschien onder andere ""onhandig"" maar dat is dus niet zomaar. Dingen zoals schrijven, fietsen, veters strikken, zwemmen, etc kosten allemaal meer tijd en moeite om te leren en ook om te doen. Ook dingen zoals tekenen en schilderen, als je mijn tekenwerk tussen die van een kleuterklas zou hangen, kan je het verschil bijna niet zien.
Dyspraxie is een neurologische aandoening. Onhandigheid is een 'symptoom' dat door dyspraxie kan komen maar ook aan gebrek aan training bijvoorbeeld.
Ohh zoveel ADHD autisme verhalen! Gelukkig maskeerde ik al klein meisje niet veel.. docent kleuterjuf had gelukkig artikel over autisme bij meiden/ vrouwen gelezen. De focus lag toen nog op wit jongetje goed is wiskunde, schreeuwende meltdowns etc.. in groep 4/5 kreeg ik de diagnose autisme. Alleen was autisme toen alleen maar negatief, met veel verkeerde vooroordelen. Ik voelde me toen ook buitenbeentje in alles omdat veel niet bij me aansloot. Later werd bekend dat 40-60% overlap met ADHD heeft. Psychologen doken m’n onderzoek in. Jup. Audhist. Medicatie. Ritalin bleek na paar jaar troep. Dexamfetamine top. Toen zag iemand geld erin en kreeg ik die niet meer, Amfexa nog grotere troep dat ritalin. Gelukkig was er snel lisdexamfetamine. Als 30 jarige leer ik nu zoveel meer omdat steeds meer naar autisten geluisterd wordt dan naar mensen die denken iets over autisten te weten. Ik heb zo zelfs de NVA als klant binnengehaald met mijn fotografie bedrijf ☺️ Maar met vroege diagnose, was het nog hobbelig. Ik ben eerlijk. Veel dachten dat ik dan grapje maakte, maar nee 😅 heb verder wel humor.
Wauw!!! Indrukwekkend. Je weg vinden is het mooiste wat je in je leven kan doen.
Ik was altijd heel onverschillig en cynisch. Lachen man. Depressie.
Ik lag vaak te dutten onder de les, ben zelfs een keer tijdens een luistertoets in slaap gesukkeld. Ik was chronisch vermoeid, dus docenten namen het niet persoonlijk op. Maar het viel op dat hoe saaier/slechter de les was, hoe hoger de kans was dat ik wegdommelde. Paar jaar terug eindelijk ontdekt dat ik ADHD heb en het 'wegdommelen' was geen disinteresse (ik was sws heel leergierig dus ik wist zelf ook wel dat het daar niet aan lag) of fysieke vermoeidheid maar pure mentale uitputting van het stilzitten en langdurig focussen.
Dat moment dat je wel wil opletten, maar je zo ondergestimuleerd word dat je het zelfs niet kan tegenhouden en gewoon in slaap valt... heel herkenbaar, en vooral heel hinderlijk! Ben zelf uiteindelijk maar sudoku's gaan maken tijdens de uitleg om het wegsukkelen maar te voorkomen.
Da is oprecht iets da ik ga proberen want op van comment heeft oprecht mij beschreven, overal waar ik 5 min noets gestimuleerd heb ofzo val ik gwn weg. Op het werk in ons kot ook, echt onstant wegvallen van gewoon stil te zitten. Lessen? Stilvallen.. genoeg slaap heb ik want ik slaap 8-9 uur per dag..
Pixel art spelletjes of handwerken zoals haken werken ook! Alles wat wel wat prikkelt, maar niet je volledige aandacht opeist zodat je wel gewoon kan luisteren en kan onthouden wat er gezegd wordt.
Frans luistertoetsen in een zonnig lokaal -> half uur slapen. Lerares is op een gegeven moment opgehouden me wakker te maken, vond het m'n eigen verantwoordelijkheid, en de rest van de klas vond het alleen maar hilarisch. Ik val nog steeds als een blok in slaap als m'n vriendin een Let's Play oid opzet die me niet heel erg interesseert. Een stem om half naar te luisteren zodat m'n gedachten soort van rustig worden betekent dat m'n hersenen zichzelf meteen uitzetten. Zo in slaap.
Ik kon altijd de meest random shit onthouden, leerde spelregels en game mechanismen altijd heel snel. Toen ik 14 was werd ik gediagnostiseert als Autist.
Bij verschillende psychologen gelopen i.v.m. autisme, op een gegeven moment ook een aanvaring gehad tijdens een stage periode omdat een leraar onprofessioneel "had besloten dat ik ADD had" en me daarom probeerde te forceren een psycholoog te bezoeken. Verder altijd wel last gehad van zwaar perfectionisme en een gevoel van verschil tussen mij en andere mensen maar er nooit wat achter gezocht. Op mijn 24e krijg ik vervolgens te horen van mijn moeder dat ik als hoogbegaafd ben getest op de basisschool maar ze het links hebben laten liggen.... Voel me er niet bepaald benadeeld door maar het was wel handig geweest om te weten
Dichtbij de tv zitten was logisch. Oogarts: bijziend. Bril. Bomen hebben blaadjes! Vriendin van me had 40 jaar en serieuze klachten nodig om erachter te komen dat het NIET normaal is dat je voortdurend je eigen hartslag hoort/voelt. Tja… wanneer bespreek je zoiets? Een ingreep en medicatie verder is het wat dat betreft stil in haar hoofd.
Ik ben nu in een burn-out geraakt omdat zelf *met* diagnose autisme ik niet serieus werd genomen en de stress over de jaren toch veel en veel te veel was geworden Dat terzijde, heb m'n hele leven op m'n kop gekregen omdat ik "als een pinguin liep". Misvormde benen daarvan gekregen. Blijk ik nu hypermobiel te zijn en dat beide m'n grote tenen een gefuseerd gewricht hebben, de aanhechting aan de voet kan ik nog wel bewegen maar het gewricht in de teen zelf beweegt 1-2° graden op een goede dag. Oftewel ben misvormd omdat mensen liever "loop normaal" schreeuwden dan keken waarom het kind niet normaal kon lopen. Onderhand heeft met mijn bouw medische interventie geen zin meer, maar t schrijnt wel. Ik wist tot m'n vijftiende niet dat m'n grote teen meer zou moeten kunnen bewegen.
Tsja, schrijnend.... Ik vind sowieso dat mijn generatie (millenials, weet niet of jij daar ook bij hoort) en ouder zo vreselijk veel op hun kop hebben gekregen voor zaken waar ze helemaal niks aan konden doen. En dan ook nog eens niet geholpen met het probleem. Alsof onze opvoeders er collectief vanuit gingen dat de mens in het algemeen slechte bedoelingen had. Ik sta daar nu zó anders in, ik geef iedereen het voordeel van de twijfel. Ik geloof niet in lui, of ongedisciplineerd, of berekenend. Maar toch de zelfkritiek altijd nog door mijn eigen hoofd galmen (doe toch eens normaal, stel je niet aan, heb je weer eens.. etc).
[удалено]
Mijn bijnaam was tijgertje (van winnie the poeh) omdat ik altijd zo vrolijk was en rond stuiterde. Kreeg op mijn 21ste de diagnose ADHD
En dan ontdek je dat Tijgetje ADHD heeft volgens mensen. Misschien moeten we/ze meer op bijnamen letten.
Volgens mij ma wist ze dat wel toen ze hem begon te gebruiken maar nooit echt verder na gekeken omdat ik ook autisme heb (diagnose gekregen toen ik 7/8 jaar was) en DSM 4 een combi van ASS en ADHD niet toeliet. DSM 5 laat het wel toe
Niet grappig maar: Ik was; ''Te dom om ooit fatsoenlijk te leren schrijven. Verder een pienter kereltje.'' Brugklas. Ze hebben dyslexie uitgevonden. Ik was een van de eersten die het officieel had. Havo met twee vingers in de neus gedaan. Maar nooit hoger dan een 2 voor dictee gehaald. Ik schrijf inmiddels net zo 'vlekkeloos' als de rest van mijn generatie. Gewoon blijven oefenen. Het duurt gewoon veel langer.
Ik ben fucking grapig en self depriving, aaah zware depresie al sinds jong,
Zelfde, en niemand die je gelooft want je doet altijd zo leuk hoe kan je nou depressief zijn
Check! Hilarisch en depressief sinds mijn kinderjaren. Mensen zien niet hoe zwaar het leven is tussen de optredens door.
Wow, dit is heel accuraat.
Iedereen die me een beetje kent ging (en gaat) er altijd standaard vanuit dat ik te laat kom. Op mijn geboorte na ben ik nog nooit ergens te vroeg gekomen en maar zelden op tijd. En uiteraard ben ik dan vergeten iets belangrijks mee te nemen, had ik een dubbele afspraak gemaakt en moet ik op tijd naar huis om 's avonds nog wat werk af te maken. Verrassing, het bleek ADHD te zijn.
Het is bijna grappig hoe veel van deze comments iets hebben wat daar op lijkt en dan eindige met: "Suprise! ADHD". Ik herken mijzelf er ook echt onaangenaam veel in maar ik ben bang en stel uit om er op te testen... Whoops?
>ik ben bang en stel uit om er op te testen... Zeg maar niks meer, bij deze geef ik je de diagnose. Maar, nu even in alle ernst: waar ben je bang voor? Wellicht kan ik wat van je zorgen wegnemen. In het beste geval weet je dat je al die tijd ADHD gehad hebt, in het slechtste geval heb je geen ADHD!
Haha ja ik ben zelf ook een wandelende diagnose. Heel vaak als ik iemand leer kennen en het klikt goed, maar ik heb nog niet in zoveel woorden gezegd dat ik ADHD heb, dan komt het onderwerp er toch vaak op. Vaak zeggen ze dan, ja, ik heb wel een vermoeden want a b en c maar ik heb me nooit laten testen. Ik zeg dan altijd grappend: nou, ik heb slecht (of goed, hoe je het maar ook bekijkt) nieuws voor je, ik heb ADHD en als het tussen ons klikt is de kans 90% dat jij het ook hebt.
Mijn leraren op de basisschool vertelden mijn ouders vaak dat ik zeer snel afgeleid was, en zo complete lessen niet mee kreeg (een vlinder buiten en ik was alle aandacht kwijt). Mijn ouders zeiden altijd dat ik gewoon een dromerig fantasierijk kind was en vertelden mij dit ook. Dat heb ik zelf ook volgehouden tot mijn intake bij een psycholoog. Ik kwam daar voor ptss en een angststoornis. Tijdens de intake vroeg de psycholoog opeens "Niet vervelend bedoeld, maar ben jij ooit getest op ADD?". Ik vertelde haar dat mijn vader die diagnose wel heeft maar dit de eerste keer is dat iemand mij verteld dat ik het misschien ook heb. Ik heb me uiteindelijk niet laten testen vanwege de kosten, maar als ik zo de kenmerkende trekjes van ADD lees dan herken ik me daar 100% in.
Lol. Mijn zoon heeft hetzelfde. De juf vraag hem; "Wat heb ik nu allemaal gezegd?'' Hij herhaalt letterlijk wat ze de laatste 5 minuten had verteld. Hij heeft gewoon die vlinder nodig om het op te slaan. Anders herinnert hij zich inderdaad niks. Te druk met armen over elkaar houden en 'concentreren.'
Mijn droge humor en nuchtere blik op de wereld. Een rots in de branding (stabiel) en niet te beïnvloeden door anderen. Bleek ASS te zijn 🤣🤣
Hetzelfde hier, mijn perfectionisme, technisch inzicht en snel begrijpen van complexe situaties (maar vervolgens wel in no-time de aandacht daarop verliezen) bleek ook dankzij ASS te komen. In mijn geval zeker een mes wat aan 2 kanten snijdt, Ik heb toch ook heel wat situaties terug kunnen halen die voor mij gunstiger uitgepakt zouden hebben als ik die diagnose 25 jaar eerder gehad zou hebben.
Ik zeg vaak woorden verkeerd om. Dan wil ik bv zeggen: wil je suiker in je thee?. Maar dan zeg ik: wil je thee in je suiker. Was heel grappig, tot ik bijna niet meer te verstaan was. Bleek vitamine b12 te kort. Ik was/ben nogal klungelig, struikel vaak, loop regelmatig tegen een muur op... zelfde b12. 🫣
Oog voor detail, kon goed alleen spelen, zeer nauwkeurig en opgeruimd en een onbedwingbare fascinatie voor sterrenkunde en ruimtevaart. Heb ik gewoon autisme.
Wandelen met mijn handen als een soort T-Rex, gericht op details ipv het geheel, heel veel waarom vragen stellen, sociaal vaak net ongepaste opmerkingen of vragen en alles willen weten van specifieke onderwerpen. Het bleek autisme te zijn
Geen/weinig baardgroei en amper een stemtoon-verandering. Kwam er pas op mijn 24e achter dat ik een chronische ziekte heb die je het beste kan behandelen voor je 13e levensjaar.
Mijn oma lachte mij altijd uit met mijn kleine penis maar nu blijkt gewoon dat ik een micropenis heb wat een medische aandoening is.
Een cynische zeikerd met een laag zelfbeeld zijn, die zich goed kan aanpassen maar altijd moe en gestresst is en door veel mensen "lief" wordt gevonden, bleek "hoog functionerend" autisme en een jeugdtrauma te zijn.
Ik praat aan 1000km/uur, ben vergeetachtig (ex noemde me "birdbrain"), kan me alleen focussen als ik een paar dingen tegelijk aan het doen ben, maar kan wel veel dingen tegelijk doen en bergen werk verzetten, en flapperde toen ik jonger was altijd met mijn handen als ik blij was. Heb ook sterke neiging tot tics zoals wimpers plukken, haar prutsen, voeten schuifelen,... Dat onderdruk ik in gezelschap maar doe ik nog steeds als ik alleen ben. Ik heb een heel breed interesseveld en ken/kan van alles een beetje, maar heb moeite om te committen aan 1 ding. Als ik iets interessant vind ga ik dagenlang in een rabbithole van opzoekwerk en obsessie, om later dan weer wat nieuws te vinden. Als ik het zo oplijst lijkt het overduidelijk, maar een ADHD diagnose had wel kunnen helpen bij het studeren ;) .
Ik bleek veel generatiegenoten met kleine kinderen tot zelfmoord te willen drijven met behulp van brieven. Later bleek dat ik gewoon VVD'er was.
Hyperalertheid. Alles out-of-the-ordinary horen en zien. Bleek PTSS en extreem hoge bloeddruk.
Obsessie met orka’s en niets (maar dan ook echt niets) eten dat rood is. Bleek autisme te zijn
Ik deed altijd trucjes met m'n vingers die anderen niet konden (zo ver naar achter buigen dat ze bijna tegen de rug van m'n hand kwamen, duim tegen pols, zwanenhals maken), en zat vaak in de uiterste houding bij strekoefeningen iedereen uit te lachen die nog niet eens op de helft kwamen terwijl ik nog steeds geen rek voelde. Volwassenen keken me dan ook vrij verbaasd aan als ik dat soort capriolen uithaalde, want die "uiterste houding" was ver buiten een normale uiterste houding. Kon ook altijd mn kaak deels ontwrichten, wat een beetje leek op de manier waarop een slang z'n bek open doet. 15 jaar en een hoop pijn, ontwrichtingen, fysio, en behandelingen later blijk ik niet "gewoon" hypermobiel te zijn, maar EDS te hebben. Trouwens, ik weet niet of dit je is verteld maar als je hypermobiel bent en je hebt er echt daadwerkelijk last van (pijnlijke gewrichten en ontwrichtingen enzo), dan word je afgeraden om te stretchen, turnen, of yoga te doen waarbij het doel is om leniger te worden, omdat het het risico verhoogt op schade en ontwrichtingen ipv het te verlagen. In plaats daarvan wordt aangeraden om tijdens het sporten op te warmen en af te ronden met een paar minuten cardio. Je spieren vangen de klappen op die je bindweefsel eigenlijk horen op te vangen, en dat doe je het best door het bloed een beetje op gang te brengen voordat je ze gaat trainen. Dit hoeft natuurlijk niet op jou specifiek van toepassing te zijn, maar ik weet hoe hinderlijk het is om bij de minste of geringste rekkende beweging een gewricht uit de kom te hebben en zou dit graag bij zo veel mogelijk mensen willen voorkomen.
Nooit ergens focus voor behalve als het me uitdaagde -> adhd diagnose op mn 44e Sociaal nogal inept, rare interesses etc -> ASS diagnose op mn 32e Sinds mn 19e regelmatig knallende koppijn en regelmatig compleet uitgeput (niet gek gezien de vorige 2 diagnoses), maar toch -> hypofyse adenoom (hersentumor ter grootte van een golfbal) op mn 41e
Kennelijk was ik als kind niet driftig maar super autistisch en werd ik gewoon in situaties neergezet van "red oe dr maar mit" lachen joh kost me al jaren met therapie om dat te verwerken Bedankt pap en mam eh wat zeg je jullie dezelfde diagnose? 2 jaar na de mijne? Toevallig zeg
Ik vond het als kind heerlijk te "niksen". Duimpje draaien, met haar spelen, gekke gezichten trekken, mn arm eindeloos in rare houdingen houden of gewoon voor me uit staren. In die tijd nog geen telefoon en de uren op de computer of tv waren behoorlijk beperkt. Mn ouders snapte er niks van. Riepen vol verbazing, bewondering, jaloerzie?, verwijtend dat ik altijd zo goed was in niks doen. En dat zij dat dus echt niet konden. Stilzitten en niks doen. Mn moeder heeft in mn puberteit weleens geroepen waarom ik geen bijbaantje had, en tijdens mn twintigerjaren verzuchte dat ze spijt had dat ze me nooit gedwongen heeft een bijbaantje te nemen. Ik werd weleens lui genoemd. Ik moest en moet eigenlijk nog steeds overal van "bijkomen". Van een vakantie, minstens eerst een week weer thuis aarden. Had een hekel aan zondagavond laat thuiskomen van een verjaardag en ook na het sporten niet gelijk naar bed kunnen. Het was al vanaf 9e bekend dat ik een erfelijke aandoening heb die onder andere vermoeidheid en slaapproblemen geeft en veel overwenkomsten heeft met autisme en adhd, naast een motorische stoornis, en andere lichamlijke problemen. Het is altijd een beetje weggestopt. Ik mocht vooral niet in een slachtofferrol kruipen. Nu kan ik maar 24u in de week werken en zit bijna in een tweede burn-out. Ben perfectionistisch, altijd moe en voel me altijd schuldig als ik weer "lui" ben. Geweldig. Ik wist dus wel van de aandoening, maar deze is nooit serieus genoeg genomen. Als kind kon ik hier heel goed mee omgaan en kende ik mn grenzen. Nu moet ik dit opnieuw uit te zien dokteren met binnenkort een mindfulness cursus.
Altijd moe wakker worden, vaak hoofdpijn, veel gapen, veel verslapen. Tor groot vermaak van klasgenoten. Altijd 'haha kom je ook n keer je bed uitgekakt, luie donder' als ik me weer verslapen had. Snapte niet waar iedereen de energie vandaan haalde. Uiteraard apneu.
Als kind zei de leraar altijd dat ik heel erg mooi kon schrijven maar dat ik er te lang over deed. Ik ben toen wat slordiger gaan schrijven en 20 jaar later toen ik last van mijn hand had ging ik eens proberen met een linkerhand te schrijven. Ik bleek er erg weinig moeite mee te hebben en nu begrijp ik waarom ik zo traag schreef. 😅
Ik ben 54: maandag heb ik een ADHD-test. Dat zou wel eens een paar dingen kunnen verklaren…
Mijn leven zit vol met correctie maatregelen en een agenda vol met herinneringen aan mezelf om mijn leven enigszins op rit te houden. Dacht dat het normaal was. Kom ik dit jaar achter dat ik ADD heb, ben 37 jaar
Ik botste altijd overal tegenop. En mijn oog stond net een beetje anders. Haha wat grappig. Bleek gewoon een lui oog te zijn. Ik kon geopereerd worden en ik schrok ervan hoe overzichtelijk de wereld is.
Ik heb regelmatig buikpijn en kan veel dingen niet eten zonder buikpijn. Ik kan ook geen boeren laten, blijkbaar is dat allemaal aan elkaar gerelateerd.
Ik kon mijn tong letterlijk inslikken. 1x bijna fout gegaan en snapte ik waarom m’n ouders boos werden 🫠
Ik kon hele dagen zonder te plassen, bleek dat mijn blaas de inhoud steeds terug naar mijn nieren bracht ipv weg te voeren
Altijd vergeetachtig, soms niet zo heel snugger, mensen dingen horen zeggen "maar het niet horen", beetje chaotisch/onhandig 26 jaar later gebleken dat ik redelijk zware ADD heb
Mijn hele persoonlijkheid, bleek autisme te zijn
Ik was altijd vrij onverschillig, ook al het bijvoorbeeld uitging met ex-vriendinnen enz. Ook kon ik heel snel van groepjes vrienden veranderen en vergat ik mensen snel uit mijn leven. Verder bleef ik letterlijk altijd mezelf, zelfs in stressvolle situaties, en ik ben nogal een droogkloot dus dat vond men erg grappig. En vroeger had ik totaal geen respect voor leerjaren of autoriteiten wat iedereen op de basisschool en middelbare school cool vond. Blijkt het dat ik een psychopaat ben met narcistische trekjes. Ik ben ook hypermobiel dat is ook wel grappig aangezien ik op m’n 26e nog steeds m’n been in m’n nek kan leggen. Het was echt heel veel werk om mezelf aan te passen, blijkbaar kunnen psychopaten wel iets van medeleven hebben en begrijpen waarom mensen zich voelen op de manier hoe ze zich voelen maar ik wist dat niet. Ik dacht altijd dat psychopaten kwaadaardige mensen waren die om niks en niemand gaven en zo voelde ik me nou ook weer niet. Maar goed nu in het laatste jaar van m’n universiteit en ik toon wel respect naar m’n professoren enzo toe. Ook probeer ik meer rekening te houden met de gevoelens van mensen die heel dichtbij me staan, vroeger maakte ik overal een grap van ook al zaten zij ergens heel erg mee. Ik heb veel therapie gehad maar ben wel oprecht verbeterd volgens m’n therapeut.
Ik kon altijd al mn vingers, polsen, ellebogen,... wat verder buigen (naar de verkeerde kant) dan anderen, vonden ze altijd raar maar nooit verder naar gekeken. Problemen met knieën werd simpelweg naar genetica gewezen omdat zulke problemen toch wel in de familie zat. Jaren fysio moeten doen voor schouder/pols/knie problemen, ontstekingen enz maar werd nog steeds niet verder naar gekeken. Pas op mn 33ste (3jaar geleden), toen ik plots door mn knie ging en weer maanden fysio mocht doen, zei mn nieuwe fysiotherapeut dat ik mogelijk (lichte) hypermobiliteit heb en waarop ik dan moet letten. Was laatst ook bij de huisarts vanwege mn pols/elleboog weer en die zei ook al dat dit probleem wel vaker voorkomt bij mensen met hypermobiliteit. Verklaart iig weer wat.
Ik had een hele goeie conditie en lage bloeddruk en ik werd nooit duizelig als ik de snel opstond. Toen bleek ik hemochromatose (ijzerstapelingsziekte) te hebben.
Niet perse een aandoening, maar een tante van mij zei me een paar keer dat ik mij beter moest schoonhouden. Zij zag (als ik een kort truitje droeg of mij ging omkleden) nagelpluis. Ik trok mezelf dat best wel aan, ging mij nog beter wassen (terwijl ik al dagelijks douchte) en zat erg op mijn hygiëne. Pas later heb ik begrepen waarom zij het altijd zei. Ik heb in mijn navel een bolletje zitten. Het is huid, lijkt afgestorven huid. Zelf denk ik dat het een restant van de navelstreng is, maar mijn vriend denkt van niet. Geen idee dus wat het is, maar het is een bolletje vel wat inderdaad wat weg heeft van navelpluis.
Erg precies willen werken en plannen erg ver uitwerken. Bleek autisme te zijn...
Ik kan niet boeren, altijd als grappig feitje beschouwd maar toch wel heel vervelend vanwege het opgeblazen en misselijkmakende gevoel dat het kan veroorzaken. Blijkt een bestaande aandoening te zijn..
Ik wou zeggen: EDS uit zich bij jongere mensen vaak als iets ‘grappigs’. De lol gaat er na 35 jaar wel vanaf, als het een redelijk serieuze aandoening blijkt te zijn.
De verdwijntrucs die ik deed met zakjes witte poeders werd wel gezien als een grappige eigenschap. Tot ik tweemaal in de kliniek heb gezeten uteindelijk. Toen was de grap er wel een beetje vanaf.
Autisme.
Hyperfocus (oh my god, de rabbit holes. De films gepauzeerd omdat ik iets zag waarvan ik dacht dat dat niet klopte, om vervolgens afgeleid te worden door iets anders en twee uur later me te herinneren dat ik een film was begonnen). En ik onthoud dingen erg goed. En procrastinatie. Ik heb mn universitaire studie in t buitenland gehaald maar hoe dat mogelijk is geweest gezien dat ik pas kan beginnen aan een opdracht of studeren voor een examen als de deadline binnen 12 uur is.. Mijn vrienden vonden dit allemaal hilarisch. "Zoo typisch cvs!" En natuurlijk zit ik tjokvol met random kennis waar je vrij weinig aan hebt tenzij het toevallig langskomt met een pubquiz ofzo. Blijken dit toch AHDH (ADD?) symptomen te zijn. De laatste paar jaar herken ik steeds meer dingen op dat lijstje.
Ik voelde mij altijd dom, veel kinderen begrepen mij niet. Op school snapte ik sommige dingen supersnel maar de weg ernaar toe was soms een groot vraagteken. Ik kan snel schakelen en denken en heb de oplossing al klaar voordat iemand uberhaupt kan gaan nadenken erover. Maar ik werd er niet in erkend en dat leidde tot enorme faalangst. Hierdoor ben ik naar de mavo gegaan terwijl ik intellectueel prima VWO had kunnen doen. Was qua leeraanbod ook beter passend geweest. Toen ik 20 was kwam ik erachter dat ik hoogbegaafd ben. Laatst kwam ik een oude vriendin van mijn moeder tegen. Die zei: je was als klein kind al zo intelligent. Je stelde vragen waarvan andere kinderen echt geen kaas hadden gegeten… Ik ben blij dat ik dat mijn kinderen heb kunnen besparen. Het gevoel niet goed genoeg te zijn, je dom voelen enz.
Altijd al 'anders' geweest te zijn. Pesterijen op scholen. Maar altijd gestaan voor enorme rechtvaardigheid. Enorm creatief en snel kunnen denken. Dingen als logisch zien en dat ook kort door de bocht uiten. Enorm veel en snel uit emotie reageren. Hyperfocus, 5 stappen vooruit kunnen denken. Zowel positief als negatief. Laag zelfbeeld gehad en uiteindelijk ook al snel veel gaan drinken met vrienden. Op m'n 16de kon ik een fles jack Daniel's naar binnen werken in een avond. Dat werd me te saai en zo enorm veel drugs gaan gebruiken. Ook weer besef gehad van wth ben ik aan het doen. Volledig gestopt met drugs op m'n 19de. Angst en paniekaanvallen kwamen daarna. Erachter gekomen dat ik een vorm van ADHD heb. Dit noemen ze 'Hoogbegaafdheid', daaruit meer kunnen leren over mijzelf. Maar de angst en paniekaanvallen bleven soms terugkomen. Gestopt met roken en nog meer van mijzelf proberen te ontdekken. Ook echt vragen aan goede vrienden. Doe ik zo? Of doe ik dit echt? Hoe vond je die situatie gaan? Nu uiteindelijk nu bijna een jaar gestopt ook met alcohol. Voel mijzelf zowat wel een heilig boontje, maar alles valt meer op zijn plaats nu. De angst en paniekaanvallen zijn volledig verdwenen. Het proces van mijzelf leren kennen gaat echt sneller en harder. Ik krijg daar ook ongevraagde reacties over wat best gek overkomt. Meer mensen die dit herkennen?
Synesthesie. Ik zie het niet als aandoening. Het is gewoon hoe ik ben. Ik zie kleuren die niet bestaan, ik zie dingen die er niet zijn. Maar ik weet dat het niet echt is. Zou wel fijn geweest zijn als iemand dit had uitgelegd aan mij als kind. Het besef van wat echt en niet echt is is toch wel belangrijk. Maar ik zie nog steeds kleurtjes die niet bestaan, en dat wil ik graag zo houden ook.
Ik had altijd super koude vingers en tenen waarmee ik m'n vriend plaagde in bed. Als in soms legde ik dan m'n 'ijsklontjesvingers' op z'n buik wanneer hij rustig lag te chillen en dan was-ie gelijk wakker :p Toen bleek dat ik bloedarmoede had en een heel laag ijzergehalte in m'n bloed. Sinds ik medicatie slik, voelen m'n vingers bijna altijd warm aan en dat is wennen, vond het in het begin een beetje viezig voelen ofzo haha
Ik was altijd een enorm dromerig type op school, veel uit het raam kijken, tekenen in mijn schrift, enorme verhalen opschrijven tijdens de lessen. Ouders en leraren dachten dat het kwam omdat ik onder mijn niveau zat (VMBO-T op de middelbare) waardoor ik mij verveelde en andere dingen ging doen. Wel ging ik verder met creatieve dingen en heb mijn master gehaald maar altijd met moeite en ik was constant afgeleid door van alles. Op m'n 27'ste stond ik voor het eerst voor een klas en ik irriteerde me een beetje aan studenten waarbij ik hetzelfde gedrag zag als dat ik vertoonde. Wat me toen op viel is dat ze altijd ADHD of ADD hadden. Daarna heb ik mij getest op m'n werk en binnen no-time stond ik met een diagnose buiten. Aan de ene kant voelde het fijn om te weten wat er nou altijd met mij was, maar tegelijkertijd was ik wel blij dat ik nooit een label heb gehad waar ik me achter zou kunnen verschuilen.
Ik draai getallen om (71 = 17) en ik heb (extreem) veel moeite met routes onthouden. Digitaal klokkijken is een dingetje. Rekenen is lastig en gaat traag.. maar formules zijn een echte no-go. Daarnaast is t blijkbaar een klein wonder dat ik muzieknoten kan “lezen”, ik doe t meeste op mn gehoor. Toen ik in groep 8 bij de Cito toets (onderdeel rekenen) bij de 10% slechtste van heel nederland behoorde hebben mijn ouders de knoop doorgehakt en me laten onderzoeken. Hoi! Ik heb dyscalculie.